De toespraak van vice-president JD Vance op de veiligheidsconferentie van München was niet alleen de belangrijkste toespraak op 14 februari, die is gegeven door de onzekere jonge tweede in de bevel in zijn politieke carrière. Het was ook een toespraak die een heel geopolitiek tijdperk omringt – de terugtrekking van geweten, beperking en nationalisme als de identiteit van Amerikaanse buitenlandse zaken.
Het universalistische liberalisme van Bernleen Wall is al lang in het creëren van dit vertrek, en de opstandige opstand van de Europese clan om het huis tot nu toe krachtig te nemen. Voor de toekomst van de toekomst zal de relatie tussen de VS en Europa niet hetzelfde zijn en dit is een goede zaak.
Vance nam een Blochorch naar delicate Europese elite sensaties. Hij leidde onder andere de ongelukkige “ontevreden” speech en grootschalige immigratiecensuur af van landen zoals Syrië en Afghanistan. De diplomaten verzameld in München waren van Hope, Aaghan. Een Duitse officier brak in tranen uit de lezing. Vance uitte zelfs veel Europese mensen die duidelijke aanwijzingen stuurden door te stemmen op anti-nationalistische populistische immigratiepartijen overal, van Groot-Brittannië tot de oude Iron Kurten.
Maar meer dan spreken met die Europeanen, sprak Vance als een Amerikaan – en vooral als een jonge Amerikaanse nationalistische politicus. En het is hier dat we zien hoe de relatie tussen de VS-Europa een decennium of langer kan worden gereset.
Voor de vorige generatie Amerikaanse leiders zou de perceptie van zo’n rigoureuze berisping voor de maag van de Europese Unie en de hoog gerangschikte Europese leiders onvoorstelbaar zijn. Voor Amerikanen die tijdens de Koude Oorlog naar het politieke tijdperk kwamen, werd verwacht dat vooral de Verenigde Staten en West -Europa zouden worden geassocieerd met een lange lockstay -mode. Uiteindelijk hebben we, in tegenstelling tot de Sovjet -Unie en andere communistische landen, dezelfde waarden gedeeld.
Vance’s toespraak onderstreepte de groeiende achtervolging tussen Amerikaanse en Europese waarden. De Verenigde Staten geven vrije meningsuiting; Europeaan niet snel. De Verenigde Staten, vooral sinds 20 januari, keren opnieuw soevereiniteit en nationalisme toe; Niet snel in Europese clans.
Maar de brede Trump-Vance of Europe “America First” -kritiek is veel verder dan een groeiende “waarden” schaken. Er is ook een grootschalig “nationaal belang” schaken. Tenzij en om Europa te waarderen, het buitenlands beleid van realisme in maga-stijl de ontdekking van Amerikaanse nationale belangen boven al het andere houdt, dan zullen de betrekkingen tussen Amerika en Europa gespannen zijn.
Het buitenlands beleidsprincipe van Trump, dat teruggaat naar zijn eerste termijn en is naar voren gekomen als een gearticuleerde woordvoerder, is gewijd aan een coole beoordeling van de 21e -eeuwse geo -politieke kaart. We leven opnieuw, zoals we deden tijdens de Koude Oorlog, in een multi -polaire wereld; Deze keer is de macht om zich te concentreren communistisch China. Dienovereenkomstig is de enorme noodzaak van Amerika om onze beperkte middelen te wijden – tenminste degenen die buiten ons eigen halfrond worden ingezet – om China te bevatten en te herhalen. Maar Amerika, natuurlijk, er zijn andere interesses in de wereld; Wij Zijn Radicaal is een bedreiging voor het islamisme en we zijn afhankelijk van de vrijheid van navigatie op de zeeën, als elke macht.
De relevante vraag voor het structureren van Amerikaanse buitenlandse betrekkingen is hoe we de beste krachtige en efficiënte, meestal zelfredzame collega’s rood kunnen zijn voor de integrale belangen van zowel onze regionale collega’s als de Verenigde Staten om hun eigen gebieden te patrouilleren in een manier om in een bepaalde manier hun eigen gebieden te patrouilleren?
Tijdens het laatste jaar van de eerste termijn van Trump accepteerde Brocade, Abraham, vredesovereenkomsten en liet zien hoe het in de praktijk kan werken. Het realisme van het buitenlands beleid bracht een strategische Iran-Control-coalitie door Israël, Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Marokko en Sudan, een strategische Iran-Control Alliance. (Saoedi-Arabië, hoewel formeel de randen steunt.) Iran en zijn ontelbare proxy-militie vormen een voortdurende bedreiging voor de Verenigde Staten, zoals we tragisch hebben geleerd in Tower 22 in Jordanië afgelopen januari, en de best-eng-voor-yorn, die te werken om te werken aan het werk.
Daar In staat zijnIn theorie heeft Europa een vergelijkbare positie. De Verenigde Staten worden tenslotte bedreigd door Rusland – hoewel Europa niet zoveel is als het is. Maar Europese aristocraten proberen ook vaak zowel op manieren met Rusland; Ze zijn teleurstellend gewend aan de Russische energie, en bovenal waren de belangrijkste voorstellen van Duitsland Vladimir Poetin-samenleving Nord Stream 2 aardgaspijpleiding. Ondanks hun verslaving aan Russische energie, beweren ze dat Poetin dodelijke angst heeft van regionale ambities. Terwijl de energie van de Europese Unie de War -machine van Power Poetin koopt, is veel NAVO -leden van Europa nog steeds Vervul hun verdragen van de defensie -uitgaven niet,,
Er is een Golf van een echt “nationaal belang” tussen de Verenigde Staten en Europa over de Russische drukvraag, inclusief de beschikking van oorlog in Oekraïne. Als Europeanen zich erg zorgen maken over de exacte aard van de opnieuw getroffen grens tussen Donbas in Oost -Oekraïne, kunnen ze bijvoorbeeld meer van hun eigen militaire en diplomatieke middelen investeren om die verwijdering zelf uit te voeren. Maar Europa mag niet op weg zijn naar de door de VS geleide resolutie voor oorlog in Oekraïne.
De muur van de Berrin is lange tijd afgelopen. Nationalisme en realisme zijn niet alleen de smaak van de dag; Ze zijn de smaak van de eeuw. Het zal Europa voortbrengen om met het programma te bereiken. JD Vance is correct.
Josh Hammer is Senior Editor-At-Large voor Newsweek. Dit artikel is gemaakt in samenwerking met Creators Syndicate. @josh_hammer
