Phantom-datacenters: wat ze zijn (of niet zijn) en waarom ze de ware belofte van AI belemmeren

In het tijdperk van AI worden openbare nutsbedrijven nu geconfronteerd met een nieuw, onverwacht probleem: Phantom-datacenters. Op het eerste gezicht lijkt het misschien absurd: waarom (en hoe) zou iemand zoiets complex als een datacenter fabriceren? Maar nu de vraag naar AI omhoog schiet en de behoefte aan meer rekenkracht toeneemt, zorgt de speculatie rond de ontwikkeling van datacenters voor chaos, vooral in gebieden als Noord-Virginia. de datacenterhoofdstad van de wereld. In dit evoluerende landschap worden nutsbedrijven gebombardeerd met stroomverzoeken van vastgoedontwikkelaars, al dan niet Eigenlijk de infrastructuur bouwen die zij claimen.

Valse datacenters vormen een urgent knelpunt bij het opschalen van de data-infrastructuur om gelijke tred te houden met de vraag naar computers. Dit opkomende fenomeen verhindert dat kapitaal stroomt waar het eigenlijk nodig is. Elke onderneming die kan helpen dit probleem op te lossen – misschien door gebruik te maken van AI om een ​​door AI gecreëerd probleem op te lossen – zal een aanzienlijke voorsprong hebben.

De fata morgana van gigawatt-eisen

Dominion Energy, het grootste nutsbedrijf van Noord-Virginia, heeft verzamelaanvragen ontvangen voor 50 gigawatt aan stroom uit datacenterprojecten. Dat is meer stroom dan IJsland in een jaar verbruikt.

Maar veel van deze verzoeken zijn speculatief of ronduit vals. Ontwikkelaars houden potentiële locaties in de gaten en stellen hun aanspraken op stroomcapaciteit vast lang voordat ze het kapitaal of een strategie hebben om baanbrekend werk te doen. Schattingen suggereren zelfs dat maar liefst 90% van deze verzoeken volledig nep zijn.

In de begindagen van de hausse aan datacenters hoefden nutsbedrijven zich nooit zorgen te maken over nepvraag. Bedrijven als Amazon, Google en Microsoft – ‘hyperscalers’ genoemd omdat ze datacenters met honderdduizenden servers exploiteren – dienden eenvoudige stroomverzoeken in en hulpprogramma’s werden eenvoudigweg geleverd. Maar nu heeft de waanzin om energiecapaciteit veilig te stellen geleid tot een toestroom van verzoeken van minder bekende ontwikkelaars of speculanten met twijfelachtige staat van dienst. Nutsbedrijven, die traditioneel slechts met een handjevol energievretende klanten te maken hebben, worden plotseling overspoeld met orders voor stroomcapaciteit die hun hele elektriciteitsnet in de schaduw zouden stellen.

Nutsbedrijven hebben moeite om feiten van fictie te scheiden

De uitdaging voor nutsbedrijven is niet alleen technisch, maar existentieel. Ze hebben de taak om te bepalen wat echt is en wat niet. En ze zijn niet goed toegerust om hiermee om te gaan. Historisch gezien zijn nutsbedrijven traag opererende, risicomijdende instellingen geweest. Nu wordt hen gevraagd speculanten te onderzoeken, van wie velen eenvoudigweg het vastgoedspel spelen, in de hoop hun machtstoewijzingen om te draaien zodra de markt warmer wordt.

Nutsbedrijven hebben groepen die belast zijn met de economische ontwikkeling, maar deze teams zijn niet gewend om tientallen speculatieve verzoeken tegelijk te behandelen. Het lijkt op een landrush, waarbij slechts een fractie van degenen die aanspraak maken op inzet daadwerkelijk van plan is iets tastbaars te bouwen. Het resultaat? Verlamming. Nutsbedrijven aarzelen om energie toe te wijzen als ze niet weten welke projecten werkelijkheid zullen worden, waardoor de hele ontwikkelingscyclus wordt vertraagd.

Een muur van kapitaal

Er is geen tekort aan kapitaal dat de datacenterruimte binnenstroomt, maar die overvloed is wel een deel van het probleem. Wanneer kapitaal gemakkelijk toegankelijk is, leidt dit tot speculatie. In zekere zin is dit vergelijkbaar met het betere muizenvalprobleem: te veel spelers jagen op een markt met overaanbod. Deze toestroom van speculanten zorgt niet alleen voor besluiteloosheid bij de nutsbedrijven, maar ook bij lokale gemeenschappen, die moeten beslissen of er vergunningen worden verleend voor landgebruik en de ontwikkeling van infrastructuur.

Wat de complexiteit nog groter maakt, is dat datacenters niet alleen voor AI bedoeld zijn. Zeker, AI zorgt voor een stijgende vraag, maar er is ook een aanhoudende behoefte aan cloud computing. Ontwikkelaars bouwen datacenters om beide te huisvesten, maar het wordt steeds moeilijker om onderscheid te maken tussen de twee, vooral wanneer projecten de AI-hype combineren met traditionele cloudinfrastructuur.

Wat is echt?

De legitieme spelers – de bovengenoemde Apples, Googles en Microsofts – bouwen echte datacenters, en velen passen strategieën toe zoals ‘achter de meter’-deals met leveranciers van hernieuwbare energie of het aanleggen van microgrids om de knelpunten van de onderlinge verbinding van het elektriciteitsnet te vermijden. Maar naarmate echte projecten zich verspreiden, groeien ook de nepprojecten. Ontwikkelaars met weinig ervaring op dit gebied proberen geld binnen te halen, wat leidt tot een steeds chaotischer klimaat voor nutsbedrijven.

Het probleem is niet alleen het financiële risico – hoewel het kapitaal dat nodig is om één enkele campus op gigawatt-schaal te bouwen gemakkelijk enkele miljarden dollars kan overschrijden – het is de enorme complexiteit van het ontwikkelen van infrastructuur op deze schaal. Een campus van 6 gigawatt klinkt indrukwekkend, maar de financiële en technische realiteit maakt het bijna onmogelijk om binnen een redelijk tijdsbestek te bouwen. Toch gooien speculanten deze enorme aantallen rond, in de hoop de energiecapaciteit veilig te stellen in de hoop het project later om te draaien.

Waarom het netwerk de eisen van datacenters niet kan bijhouden

Terwijl nutsbedrijven moeite hebben om feiten van fictie te scheiden, wordt het netwerk zelf een knelpunt. McKinsey schatte onlangs dat de wereldwijde vraag naar datacenters zou kunnen oplopen tot 152 gigawatt in 2030waardoor 250 terawattuur aan nieuwe elektriciteitsvraag ontstaat. In de VS zouden datacenters alleen al dit kunnen verklaren 8% van de totale energievraag in 2030een onthutsend cijfer als je bedenkt hoe weinig de vraag de afgelopen twintig jaar is gegroeid.

Toch is het elektriciteitsnet niet klaar voor deze toestroom. Problemen met interconnectie en transmissie zijn wijdverbreid, en schattingen suggereren dat de VS tussen 2027 en 2029 zonder stroomcapaciteit zou kunnen komen te zitten als er geen alternatieve oplossingen worden gevonden. Ontwikkelaars wenden zich steeds meer tot opwekking ter plaatse, zoals gasturbines of microgrids, om het knelpunt in de interconnectie te vermijden, maar deze noodoplossingen dienen alleen om de beperkingen van het elektriciteitsnet te benadrukken.

Conclusie: Nutsbedrijven als poortwachters

Het echte knelpunt is niet een gebrek aan kapitaal (geloof me, er is hier genoeg kapitaal) of zelfs technologie – het is het vermogen van nutsbedrijven om als poortwachters op te treden en te bepalen wie echt is en wie alleen maar het speculatiespel speelt. Zonder een robuust proces om ontwikkelaars te onderzoeken, dreigt het netwerk overweldigd te worden door projecten die nooit zullen plaatsvinden. Het tijdperk van nep-datacenters is aangebroken, en totdat nutsbedrijven zich aanpassen, zal de hele sector moeite kunnen hebben om gelijke tred te houden met de echte vraag.

In deze chaotische omgeving gaat het niet alleen om de machtsverdeling; het gaat over nutsbedrijven die leren een nieuwe, speculatieve grens te bewandelen, zodat ondernemingen (en AI) kunnen floreren.

Sophie Bakalar is partner bij Samenwerkend Fonds.