‘Ik ben moeder van 3’: maak kennis met enkele van de mensen die bekend staan ​​als de verborgen daklozen in London, Ontario.

Tenten en kampementen zijn verspreid over London, Ont. Sommige liggen zo diep in de bossen of langs de rivier dat je niet eens zou weten dat ze er zijn.

CBC Londense ochtend presentator Andrew Brown ging onlangs met de non-profitorganisatie 519 Pursuit op pad om de verborgen daklozen te ontmoeten. De outreach-organisatie kent mensen bij naam en levert elke werkdag 80 warme maaltijden, broodjes en water aan kampen in steegjes, langs de rivier en in de bossen.

Mensen komen uit verschillende achtergronden en hebben verschillende overlevingsstrategieën. Sommigen leven alleen en anderen leven in groepen. Velen maken zich zorgen over de naderende winter. Hier zijn drie verhalen, in hun eigen woorden.

Het volgende is aangepast voor de lengte en duidelijkheid.

Shelley Thwaites

• Duur van de dakloosheid: 3 jaar

“Ik ben moeder van drie en ik ben dakloos. Ik wil gewoon naar binnen, naar een warme plek voor de winter, zodat ik mijn kinderen weer bij me kan hebben waar ze horen.

Ik woon momenteel in een park met een paar anderen. Het is niet de beste plek. Ik zou liever binnen zijn. Het koude weer komt eraan en ik wil mijn kinderen terug. Dat is een groot ding voor mij, een huis kopen en naar binnen gaan. Maar er is gewoon niet genoeg huisvesting voor iedereen.

Ik voel me goed. Ik kom er wel, ik doe het stap voor stap. Dat is alles wat ik echt kan doen.

Dit wordt mijn derde winter hier. We hebben kachels, dat is eigenlijk niet de bedoeling, maar ik weet niet hoe ze verwachten dat we warm blijven. Dat is onze enige oplossing. We kunnen zeilen over onze tenten leggen en het is nog steeds niet zo warm als een kachel.

Zelfs als we een klein huisje konden bouwen. Zelfs een klein schuurtje met een slaapkamer erin, dat is perfect. Op die manier zitten we binnen.

Er was een tijd dat ik echt down en out was en ik heb mezelf gewoon geïsoleerd. Maar ik heb drie kinderen en ik moet er voor ze zijn en ze hebben hun moeder net zo hard nodig als ik hen. Iedereen verdient een kans, wat er ook gebeurt.”

Eric Robitaille

• Duur van de dakloosheid: 5 jaar

“Ik ga mijn vijfde jaar in Londen in en ik ben vrijwel dakloos sinds ik hier aankwam. Ik weet dat er een aantal plekken zijn waar ik hulp kan krijgen, maar ik ben een buitenmens en ik hou van kamperen.

Ik kampeer het hele jaar door. De winter is behoorlijk koud, maar als je weet hoe je het moet redden en warm moet blijven, is het geweldig.

Ik heb een groep mensen die ik af en toe help. Vrijwel elke dag heeft iemand iets nodig. Ik ben gewoon een van die jongens die graag helpt. Ik stel veel fietsen af ​​en repareer ze voor mensen, zodat ze zich kunnen verplaatsen.

Sommige van de aardigste mensen die ik hier in Londen heb ontmoet, zijn dakloos. Ze zijn erg beleefd. Ja, je hebt er een of twee die graag dingen vernielen en herrie maken, maar over het algemeen is iedereen nederig.

Ik voel me wel (veilig). Ik weet dat veel mensen zich niet veilig voelen in bepaalde gebieden, maar als je eenmaal gewend bent aan de omgeving, is het een wandeling in het park.”

Roger Dodger

• Duur van dakloosheid: onbekend

“Ik kreeg een plek, en toen werd ik er weer uit getrapt. Ik zei: ‘Ik moet terug naar mijn plek.’ Ik vind het hier fijn omdat niemand me benadert.

Ik heb deze wasbeer. Ik noem hem Telus, zoiets als staartloos. Omdat hij zijn staart mist. Deze vriend van mij zei: ‘Rog, ze waren hier voor jou, dus je moet ze voeren.’ En dat deed ik een keer, en nu stoort hij me niet eens meer. Hij komt, doet zijn ding en gaat dan weer.

Ik lijk iedereen te kennen. Ik ben Roger Dodger, en ik ben al een tijdje in de buurt. Ik ben nu 60.

Het is eenzaam. Weekenden zijn lang.”

Luister | Wat er nodig is om elke dag tientallen warme maaltijden in Londen te bezorgen: