Stilte en shock na de vliegtuigtragedie in Zuid-Korea – maar de frustratie van gezinnen kookt over | Wereldnieuws

Op de crashlocatie op Muan Airport krijg je een heel sterk gevoel van hoe plotseling en catastrofaal het allemaal was.

Er heerst een griezelige stilte terwijl het leger de wrakstukken doorzoekt, kleine stukjes puin opraapt en in kleine plastic zakken stopt.

Tientallen meters van het vliegtuig zie je overal talloze passagiersstoelen uit elkaar gescheurd en kapotte stukken vliegtuiguitrusting.

Alleen de staart van het vliegtuig is zichtbaar; het grootste deel ervan is vernietigd. Het is duidelijk dat passagiers, verzwolgen door vlammen, vrijwel geen enkele kans hadden om deze gruwelijke ramp te overleven.

Live-updates: Vliegtuigongeluk in Zuid-Korea

Op het vliegveld is een mortuarium gevestigd en families zijn bijeengekomen – allemaal in verdriet, maar sommigen wachten nog steeds op de officiële identificatie van hun dierbaren.

Ze zitten in treurige stilte; op het aankomstbord staan ​​nu de namen van degenen aan boord.

Om gezinnen privacy te bieden, zijn er beschutte tenten geplaatst. Er hangt een stilte en een schok in de lucht.

Lees meer:
Piloot meldde vogelaanvaring vóór de crash
Moeilijke vragen voor bazen van luchtvaartmaatschappijen

Veel van de opvarenden keerden terug van een kerstvakantie naar Thailand. Nu verzamelen de dierbaren die ze hebben achtergelaten zich bij een herdenkingsaltaar, in een poging de nasleep van de ergste luchtvaartramp ooit in Zuid-Korea te verwerken.

Er is een wrede choreografie over de nasleep van de nationale tragedie die zich op een acuut en gruwelijk niveau afspeelt voor de families van de doden.

Familieleden zien er uitgeput uit. Sommigen hebben op de terminalverdieping geslapen, wanhopig wachtend op officiële bevestiging.

Dan komt er plotseling een man naar de microfoon en begint een lijst van acht personen voor te lezen en vraagt ​​hun families om naar poort één te gaan.

Familieleden kruipen snel bij elkaar en haasten zich naar buiten, naar een bus die klaarstaat om hen naar het mortuarium te brengen.

Er staat hen een gruwelijk proces te wachten. Veel van de lichamen zijn in zeer slechte staat. Ze kunnen alleen worden geïdentificeerd door middel van DNA-testen en vingerafdrukken.

Terwijl ze wachten om in de bus te stappen, begint een groep vrouwen te huilen. Het is een stortvloed van verdriet in een samenleving die privacy voorop stelt. De meesten zijn gewoon te overstuur om te praten.

Maar tijdens een briefing kookt de frustratie over. Sommige familieleden schreeuwen tegen ambtenaren, boos dat ze de lichamen van hun dierbaren nog steeds niet hebben kunnen zien.

De functionaris vertelt hen dat ze meer dan 600 lichaamsdelen doorzoeken en hun best doen om fouten te voorkomen. Het is een ongemakkelijke waarheid die voor velen moeilijk te horen is.