De schokkende afkondiging van de staat van beleg door president Yoon Suk Yeol deed het aantal Zuid-Koreanen stijgen van 0 naar 100.
Binnen enkele uren na Yoons late avond aankondiging op 3 december verzamelden demonstranten zich in de straten van Seoel en wetgevers waren zo verwoed om het decreet te blokkeren dat ze over het hek van de wetgevende macht klommen. Een paar dagen later overleefde de president ternauwernood een afzettingspoging. Het volgende weekend kwamen ambtenaren opnieuw bijeen om Yoon te verdrijven. Deze keer zijn ze daarin geslaagd. Op de wegen, duizenden demonstranten schreeuwde van vreugde en liet ballonnen de lucht in.
Voor een groot deel van de wereld buiten Zuid-Korea is de intensiteit van de afgelopen weken een moeilijk te doorgronden episode in een land dat hard heeft gevochten voor democratische rechten en duidelijk heeft geweigerd daar afstand van te doen. Maar afgezien van de rauwe woede over een regering die volgens velen hen in de steek heeft gelaten, is de snelheid van de regering nog groter De val van Yoon wijst ook op de cultuur van Zuid-Korea, die de afgelopen jaren snel is geïndustrialiseerd, deels door het maximaliseren van de efficiëntie en een frontale benadering van het oplossen van conflicten, ten goede of ten kwade.
Dit ethos – in het Koreaans aangeduid als armzaligof ‘schiet op, haast je’ – raakt grote en kleine kwesties aan. In zijn meest positieve vorm is het een benadering van het leven die het land in staat heeft gesteld bovenop de mondiale toeleveringsketens te klimmen en boven zijn gewicht uit te stijgen in het zakenleven, de politiek en de popcultuur.
De afgelopen decennia hebben de meest benijdenswaardige bedrijven van Zuid-Korea, waaronder Samsung Electronics Co. en Hyundai Motor Co., succes geboekt door het omarmen van creatieve destructie en het nemen van gewaagde schommelingen. Infrastructuurprojecten hebben zich vaak met een hoog tempo ontwikkeld, en de littekens van armoede en koloniale en militaire regimes uit het verleden zijn bepalend voor de besluitvorming, waardoor de bevolking wordt gemotiveerd om te blijven streven naar een stabielere toekomst.
In tegenstelling tot bijvoorbeeld buurland Japan, waar bedrijven vaak moeite hebben om te innoveren en dezelfde partij grotendeels al tientallen jaren aan de macht is, zijn de Koreanen niet bang voor gewaagde koerswijzigingen of het uiten van hun ongenoegen. Yang Keeho, hoogleraar Japanse studies aan de Sungkonghoe Universiteit in Seoul, noemde de twee landen ‘tegenpolen’. In Japan komt regimeverandering zelden voor, omdat weerstand doorgaans wordt gemeden.
Toch verspilden de Koreanen geen tijd in een grotendeels verenigde tegenactie nadat Yoon de staat van beleg had afgekondigd, een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in het land in tientallen jaren. Duizenden demonstranten stroomden met lichte stokken de straten van Seoul in en dansten tijdens bijeenkomsten op popsongs als Whiplasheen hit van de meidenband Aespa.
“Baldwin cultuur is een buitengewoon krachtig instrument”, zegt Yoon Sooyeon, 41, een aanhanger van de protestbeweging die in Seoul bij een orkest werkt. “Het is een groot deel van wat Korea dingen doet doen die andere landen niet kunnen. Dit is een kenmerk van hoe we allemaal heel snel bij elkaar kunnen komen en opgewonden kunnen raken.
Ze zei dat de afgelopen maand ook een voorbeeld is van een woede dat is ingebed in een andere populaire term: naembi geunseungof het kookpotsyndroom. Koreanen warmen snel op, zei ze, en koelen net zo snel af. “Ik ben niet bepaald een grote fan van dit gemakkelijk op te warmen karakter,” zei ze. “Maar als het momentum er is, vertaalt dat zich echt in een enorme hoeveelheid energie.”
De geschiedenis van Zuid-Korea helpt de cultuur ervan te verklaren. In minder dan 100 jaar heeft het Oost-Aziatische land zich losgemaakt van de Japanse bezetting, het conflict met Noord-Korea overleefd en zijn verarmde agrarische economie getransformeerd in een van de meest formidabele ter wereld, met een bruto binnenlands product dat vandaag de dag 85 maal groter is dan voorheen. vijf decennia geleden. Sommige link de ontwikkeling van armzalig aan de Chollima-beweging, toen Noord-Korea de arbeiders aanspoorde harder en sneller te werken om de productie te stimuleren nadat de Koreaanse oorlog in 1953 was geëindigd.
Deze mentaliteit beïnvloedde Zuid-Korea, dat na het einde van de gevechten de armste van de twee economieën was. Leiders uit het bedrijfsleven en de politiek hebben het land omhoog getrokken door een unieke schurende – en vaak theatrale – aanpak aan te moedigen om snelle resultaten te bereiken.
Sterke mannen spelen een prominente rol in de chaebols van Zuid-Korea, enorme familieconglomeraten die de economie domineren. Voormalig Samsung-voorzitter Lee Kun-hee staat erom bekend zijn werknemers te vertellen dat ze alles moeten opofferen voor het welzijn van het bedrijf, behalve hun vrouwen en kinderen. In 1995 stak hij 150.000 telefoons en faxen in brand, waarvan sommige defect waren, om een verklaring af te leggen over de kwaliteitscontrole, een gebeurtenis die bekend staat als de ‘Anycall-executie’.
Om een van Zuid-Korea’s eerste snelwegen, de Gyeongbu Expressway, aan te leggen, huurden ontwikkelaars 9 miljoen mensen en militairen in, waardoor de klus een jaar eerder dan gepland werd afgerond. En Park Tae-Joon, de oprichter van Posco Holdings, een van de grootste staalfabrikanten ter wereld, was zo toegewijd aan het bespoedigen van de bouw van een fabriek in de stad Pohang dat hij op de bouwplaats ging wonen.
Deze benadering van ontwikkeling heeft zijn nadelen. In de politieke context worden de leiders van Zuid-Korea vaak bekritiseerd vanwege dramatische excessen en een niveau van publieke strijd dat in andere delen van Oost-Azië ongehoord is. Veel van de premiers van het land zijn dat geweest afgezet of gevangen gezet. Zelfs de beslissing van Yoon om de staat van beleg af te kondigen heeft daar aanwijzingen voor armzalig: Na een ontmoeting met adviseurs voor slechts vijf minutenging de president door met het decreet – in zijn toespraak om ‘anti-staatskrachten’ onder zijn politieke tegenstanders te dwarsbomen.
Koo Jeong-woo, hoogleraar sociologie aan de Sungkyunkwan Universiteit in Seoul, zei dat het woord een aantal negatieve connotaties met zich meebrengt, hoewel het ook “de drijvende kracht is achter een zeer geavanceerd niveau van samenwerking.” Anderen zien het als een simplistische weergave van de Koreaanse cultuur en merken dat op armzalig wordt anders uitgedrukt dan vroeger. Velen beweren dat de levensstandaard tegenwoordig zo hoog is dat extreme maatregelen over het algemeen niet meer nodig zijn.
Toch, armzalig is een emotie die doorzettingsvermogen en overleving suggereert. Na de aankondiging van Yoon wisten de Koreanen wat ze moesten doen.
“We krijgen een glimp van de aard van een cultuur als dit soort dingen gebeuren,” zei Koo. “Koreanen zijn niet verlegen om zich te uiten. We zijn erg gepassioneerd en hebben een sterke obsessie voor het bereiken van doelen, iets dat we hebben verdiend en ontwikkeld als reactie op onze geopolitieke status, de Japanse bezetting en de Koreaanse oorlog.”
Voor velen was het doel deze maand het afzetten van Yoon, wiens goedkeuringsscore vóór de afzettingsstemming daalde tot 11%. Tijdens zijn ambtstermijn hebben vooral jonge Koreanen zijn regering verantwoordelijk gehouden voor de toenemende inkomensverschillen en het gebrek aan werkgelegenheid.
Zaterdag trotseerden ruim een kwart miljoen Koreanen de kou om een einde te maken aan het hoofdstuk van de president. Een rivaliserende groep pro-Yoon-demonstranten, grotendeels ouder en conservatiever, verzamelde zich ook op het Gwanghwamun-plein in Seoul, een centraal herkenningspunt voor de Koreaanse geschiedenis.
Voorafgaand aan de stemming sloot Kim Yebin zich samen met haar ouders en zus aan bij demonstranten buiten de Nationale Vergadering. Het publiek zong mee Zaterdagavondeen populair K-popnummer, waarbij de tekst wordt aangepast aan het moment. “Zaterdagavond, beschuldig Yoon Suk Yeol!”
Velen spraken emotioneel over de laatste keer dat Zuid-Korea onder de staat van beleg stond. In 1980 leidden studenten een opstand voor democratie in de stad Gwangju. Het leger ging met geweld de demonstranten tegemoet, schoot zonder onderscheid op de menigte en doodde honderden.
Kort nadat de stemmen waren geteld, lichtten de telefoons op met nieuwswaarschuwingen: 204 stembiljetten vóór het verwijderen van Yoon en 85 tegen. De menigte barstte los. Demonstranten huilden en omhelsden hun buren. “Het is ons gelukt!” schreeuwde Kim.
“Alles is van begin tot eind razendsnel gebeurd”, zei Kim, wier keel pijn deed van het zingen. “De waarheid is dat we een menigte zijn van 200.000 verschillende individuen. Maar we waren hier samen, verenigd met één enkel doel.”
De komende dagen kunnen nog steeds rotsachtig zijn. Nadat Yoon de staat van beleg had afgekondigd, verloren de Zuid-Koreaanse markten miljarden dollars en daalde de won ten opzichte van de dollar naar het laagste niveau sinds de mondiale financiële crisis. De Bank of Korea heeft na de stemming van zaterdag beloofd de economie te stabiliseren, maar volatiliteit blijft een mogelijkheid.
Binnen een paar maanden zal het Constitutionele Hof van Zuid-Korea ook uitspraak doen over de geldigheid van de afzettingsmotie. Als de maatregel doorgaat en Yoon formeel wordt afgezet, heeft de regering zestig dagen de tijd om nieuwe presidentsverkiezingen te houden.
Maar ondanks de onzekerheid zeggen veel Koreanen dat deze maand een groot deel van het land heeft samengebracht, wat de unieke veerkracht illustreert van een bevolking die niet bereid is de klok terug te draaien naar duistere hoofdstukken van de geschiedenis.
“Er bestaat een honderd jaar durende traditie van verzet”, zegt Ben Forney, een onderzoeker aan de Seoul National University die schrijft over economische veiligheid. “Ik denk dat het Koreaanse volk nu het vertrouwen heeft dat ze een verandering kunnen doorvoeren.”
(Dit verhaal is niet bewerkt door NDTV-medewerkers en wordt automatisch gegenereerd op basis van een gesyndiceerde feed.)
