Ik zal waarheidsgetrouw zijn, het volgen van boetiekfitnesslessen hebben me altijd met bezorgdheid vervuld. Zelfs als een fitnessschrijver en redacteur die jarenlang aan het eerlijke deel van zijn klassenproeven wordt voorgesteld, ben ik dol op wat ik aanwezig ben en de dagen de dagen die het doorgaat, dat dacht ik. Wat past ik? Zal ik dom laten zien? Zal iedereen mij beoordelen?
Ik ben al jaren een CrossFit -fan en een van de dingen die ik leuk vind is de RAW, de realiteit ervan – niets voelt zich aangepast. We kwamen naar de klas met oude, grote T-shirts, we zweten veel, we hebben elkaar aangemoedigd, we braken de vloer na een intense training, dan zijn we hoogste om ons best te doen, we beschouwen het niet zonder het eerste of laatste einde.
Als ik denk aan de typische boetiekfitnessklasse, zie je het dominante ticket, het lijkt erg steriel. Dunne, jonge meisjes dragen de variëteit van dezelfde bijpassende trainingsset, die elke stap perfect doet, zonder de hele tijd één woord tegen elkaar te zeggen, concurreren met de persoon naast hen. Ik heb altijd het gevoel dat ik niet op een plek als deze ben opgenomen – een plek die niet echt (voor mij) is om voor iedereen te verschijnen.
Onjuist of niet, elke keer dat het beeld in mijn hoofd mijn Barry-vriendelijke vriend was, zou me vertellen dat ik naar een klas met hem moest gaan. (FWIW: Ik ben de eerste vorm geweest van wat ik hierboven heb beschreven, die mijn eerste bron had moeten zijn die ik moest doen was verkeerd)) Letterlijk jaar nadat hij hem had gevraagd – en toen stopte hij omdat ik het nergens kon krijgen – ik bracht het onlangs naar een klas met hem toen we het de volgende keer hingen. Hij, begrijpelijk, geschokt en geloofde niet dat ik de klassenboeking zou volgen. Ik heb mijn eigen weg uit mijn eigen weg gedaan en in 2025 nieuwe dingen geprobeerd te proberen.
Zoals gewoonlijk, in de dagen van het gaan naar de klas, maakte mijn geest zich zorgen over niet ieders geest om ieders mooiste sportbeha en leggings -combinatie te houden en niet om het zware werk te kunnen tillen zoals iedereen. Na de Barry -klas begrijp ik de ironie niet dat ik de situatie beoordeelt op basis van het idee dat ik in mijn eigen hoofd creëerde toen ik bang was om te worden beoordeeld.
In werkelijkheid had de klas helemaal gelijk. Er waren mensen van alle leeftijden en fitnessniveaus – waardoor ik me beter voelde over het nemen van een wandelpauze en het gebruik van lichtgewicht – en niemand keek me ooit aan. Er was echt geen gemeenschapsomgeving die ik opmerkte, maar de locatie van deze Barry ligt op meer dan een uur verwijderd van waar ik woon (en dit is mijn dichtstbijzijnde locatie), als ik een lid zo nauw wilde als ik wilde.
Dus ik ben hier om je te vertellen: je bent zo nerveus over de trainingsles? Neem het. Zelfs als je het niet leuk vindt, zal het lang niet in de buurt zijn hoe vreselijk het in je hoofd heeft gemaakt. De klas zou zelfs beter kunnen zijn dan je je voorstelt, wat mij is overkomen. Ik was het meest zelfbewuste van de kwestie waar ik niet ongeveer een jaar in had gelopen. Ik vroeg mijn vriend herhaaldelijk dat als ik goed liep als ik liep, en toen hij me verzekerde dat het, toen ik op de loopband drukte, er iets naar me toe kwam dat me wilde rennen. Als ik zou lopen, was ik niet bang om door anderen te oordelen, maar meer nieuwsgierigheid van binnenuit – wat als ik mijn snelheid zou versnellen?
Tot mijn verbazing werd ik weer verliefd op rennen. Zozeer zelfs dat ik op dit moment bij een studio ben gekomen, zodat ik kan werken om mijn race te verbeteren. (Als ik voor de klas betaal, moet ik mezelf het tegenovergestelde van het praten tegen mezelf laten zien om te rennen)) Als ik de angst op die manier laat gaan, zou ik mijn relatie met deze activiteit niet hebben hervat. En groeit het.
Daniell Een freelance schrijver die 10 jaar fitness, gezondheid en voeding heeft opgedaan. Je kunt zijn werk vinden aan PS en zijn werk aan PS en nog veel meer publicaties, waaronder Self, Good+Good, Runner World, Outer Run, Peloton, Women’s Health and Men’s Fitness.
