Vóór ‘Gilligan’s Island’ had Natalie Schafer een professionele acteercarrière die tientallen jaren duurde. Toen ze nog in de twintig was, begon Schafer in talloze Broadway-producties te verschijnen, vaak in kleinere rollen, en zelden in een toneelstuk dat heel lang liep. Ze was een expert in het spelen van een bepaald soort high-society bourgeoisie-biddy, en had de neiging om komisch onwetende archetypen te spelen. Vanaf de jaren veertig begon Schafer ook in films te verschijnen, waarbij hij in meerdere speelfilms per jaar verscheen. In de jaren vijftig begon ze zich uit te breiden naar de televisie, en al snel speelde ze gastpersonages in veel van de populairste anthologieshows van de dag.
Op een gegeven moment begon Shafer mensen te vertellen dat ze twaalf jaar jonger was dan ze in werkelijkheid was, waarschijnlijk in de hoop een hardnekkig, onrechtvaardig stigma in Hollywood tegen oudere vrouwen te vermijden. Ze had een bepaling in haar contract dat ze geen extreme close-ups zou krijgen en dat haar niets zou worden gevraagd dat te fysiek inspannend zou zijn, grotendeels om haar leeftijd te dekken. In 1964 deed Schafer auditie voor de sitcom “Gilligan’s Island”, met de bedoeling alleen een gratis Hawaïaanse vakantie te scoren. Schafer was naar verluidt boos toen “Gilligan’s Island” werd opgepikt, omdat ze zich nu moest binden aan een show die volgens haar een beetje dom was.
Gelukkig voor haar werd “Gilligan’s Island” haar bekendste optreden, en haar personage, Lovey Howell, werd de nieuwe standaard voor de rijke dames met wie ze het grootste deel van haar carrière had gespeeld. De show bleek ongelooflijk lucratief en haar wrok begon natuurlijk te verdwijnen.
Na drie seizoenen werd “Gilligan’s Island” geannuleerd, hoewel het tot het begin van de jaren tachtig periodiek doorging in de vorm van tv-films en animatieshows. Schafer komt ook in al deze voor. Ook na 1967 had ze een gezonde, ononderbroken carrière.
Natalie Schafer had een vruchtbare carrière na Gilligan’s Island
Schafers carrière werd niet onderbroken door ‘Gilligan’s Island’, en ze bleef werk vinden, meestal in afzonderlijke afleveringen van populaire tv-shows. Nadat ze het eiland had verlaten, verscheen ze vrijwel onmiddellijk in een aflevering van ‘The Beverly Hillbillies’, evenals in ‘Mayberry, RFD’, ‘Mannix’ en ‘Love, American Style’. Ze speelde in ‘The Brady Bunch’, ‘Holmes and Yoyo’ en ‘The Love Boat’. Ze zou alles doen en een carrièrepatroon voortzetten waar ze al tientallen jaren aan vasthield. Soms brachten haar audities haar naar kleine klusjes, soms naar grotere. Ze speelde in de speelfilm ‘The Day of the Locust’ uit 1975.
En Schafer ging tot ver in de jaren tachtig door met hetzelfde tv-nummer en verscheen ook in de hitshows van dat decennium. Ze trad op in ‘Three’s Company’, ‘CHiPs’ en ‘Simon & Simon’. Ze speelde in de komische film “Beverly Hills Brats” in 1989. Haar laatste acteeroptreden was in de waanzinnige horrorfilm “I’m Dangerous Tonight”, een Tobe Hooper-film over een vrouw die een spookachtige jurk draagt (!).
Schafer stierf datzelfde jaar aan leverkanker. Pas toen ze stierf, hoorden veel van haar vrienden dat ze 90 jaar oud was, en niet 78 zoals ze beweerde. Vrienden hoorden na haar dood ook dat ze ooit met borstkanker had geworsteld. Ze versloeg destijds de ziekte en vertelde niemand dat ze ooit ziek was. Schafer schonk meer dan $ 1,5 miljoen aan het Lillian Booth Actors Home, een woonzorgcentrum in New Jersey. Het werd daarna naar haar vernoemd. De as van Schafer werd verstrooid in de Stille Oceaan, een soortgelijke begrafenis als haar co-ster van “Gilligan’s Island”, Alan Hale, die in hetzelfde jaar stierf.
Hollywood zou niet kunnen overleven zonder hardwerkende, toegewijde karakteracteurs als Natalie Schafer. Sommige acteurs zijn professionals in het spelen van zeer specifieke soorten personages, en Schafer was generaties lang de ‘rijke dame’. Goed gedaan.
