Mannen in zwarte rekwisieten en Will Smith Farts bezorgden Tommy Lee Jones veel problemen

Tommy Lee Jones zou een paar van de grote griezels van Hollywood waar voor hun geld kunnen geven. Het meest opvallende voorbeeld van zijn grilligheid komt uit het inmiddels beruchte verhaal van toen hij samen met Jim Carrey speelde in ‘Batman Forever’ uit 1995 en naar verluidt tijdens een toevallige ontmoeting voorafgaand aan het filmen tegen de legendarische bedrieger zei: ‘Ik kan je grappenmakerij niet goedkeuren.’ Carrey heeft Jones’ haat jegens hem verschillende keren verteld, en geen van hen werpt de laatste in een zo vleiend licht.

Eerlijk gezegd kwam de acteur op dat moment net uit het succes van zijn Oscar-overwinning uit 1994 voor ‘The Fugitive’, en kreeg hij niet veel keuze als het ging om de rol van Harvey Dent/Two Face in ‘Batman Forever’. Het lijkt erop dat deze combinatie van factoren, samen met zijn diepgewortelde minachting voor Carrey’s energieke capriolen, Jones tijdens het filmen een beetje een stok in de modder maakte. Vreemd genoeg wilde de winnaar van de Academy Award echter het maken van blockbusters niet achter zich laten na zijn beurt als Batman-schurk.

Twee jaar nadat ‘Batman Forever’ een buiging maakte, was Jones terug op het scherm tegenover een andere jonge acteur die bekend stond om zijn komische stijl. Die acteur was Will Smith en de film was ‘Men in Black’ uit 1997. Smith, die pas onlangs de sprong had gemaakt van rapper/sitcom-ster naar filmacteur, lijkt precies het soort acteur dat je met Jones zou kunnen combineren als je de woede van de chagrijnig wilt opwekken. Maar het blijkt dat de oude jongen niet alleen meer genoot van het filmen van ‘MiB’ dan van ‘Batman’, maar dat hij zelfs een voorliefde had voor de Fresh Prince – dat wil zeggen, totdat hij werd geconfronteerd met een combinatie van de winderigheid van de jonge ster en enkele rekwisietproblemen.

“Men in Black” is het soort film dat voelt alsof hij in de moderne tijd niet gemaakt kan worden. De combinatie van humor, hartelijkheid, indrukwekkende CGI en een werkelijk maf uitgangspunt lijkt iets waar geen enkele studio in 2024 een risico mee zou nemen. Gelukkig nam Sony in de jaren ’90 wel een risico met het script en de wereld van het maken van films. was er des te beter door. Terwijl daaropvolgende delen in de franchise kwamen en gingen, blijft het origineel een klassieke kaskraker uit de jaren 90.

In de film speelt Tommy Lee Jones K, een lid van de titulaire geheime overheidsinstantie die verantwoordelijk is voor het toezicht op buitenaardse activiteiten met betrekking tot de aarde. K wordt gekoppeld aan een nieuwe rekruut genaamd J (Smith), en het duo onderzoekt een buitenaardse samenzwering om twee buitenaardse ambassadeurs op aarde te vermoorden. Het klinkt niet als iets waar Jones misschien in geïnteresseerd zou zijn na zijn Oscar-overwinning en het “Batman Forever”-debacle, nietwaar? Nou, dat was hij eerst niet.

Toen hij voor het eerst het ‘Men in Black’-script tegenkwam, was Jones niet verlegen om zijn mening te delen dat het komedie of sciencefiction als centraal thema moest kiezen om te kunnen werken. Bovendien, zoals beschreven in Inverse’s mondelinge geschiedenis van de film, wreef Jones verschillende bemanningsleden op de verkeerde manier, waarbij stuntcoördinator Brian Smrz beweerde dat de acteur “niet eens zijn hand uitstak” toen Smrz zichzelf voorstelde en tegen de stuntman zei dat hij praat met zijn dubbelganger. Maar zoals regisseur Barry Sonnenfeld beschrijft in zijn nieuwe memoires ‘Best Mogelijke Plaats, Worst Mogelijke Tijd: Waargebeurde verhalen uit een carrière in Hollywood’, vond Jones iets leuks aan de hele productie uit de meest onwaarschijnlijke bron: zijn relatief onervaren tegenspeler.

In zijn memoires vertelt Sonnenfeld hoe Tommy Lee Jones en Will Smith “geweldige chemie hadden op en naast de set” van “Men in Black.” Blijkbaar vonden ze elkaar ‘elkaar hilarisch’ en konden ze goed met elkaar overweg, ondanks hun schijnbare meningsverschillen en de chagrijnige reputatie van Jones. Dat is ook niet het enige verrassende dat Sonnenfeld onthult.

De regisseur schreef ook over hoe Jones – wiens casting voor ‘Men in Black’ achter de schermen hoofdpijn veroorzaakte – ‘als een hyperactieve zesjarige is. Geef hem een ​​rekwisiet en hij zal het kapot maken.’ Zijn neigingen om props te breken waren zo berucht dat propmaster Doug Harlocker Sonnenfeld smeekte om Jones de neuralyzer niet te laten vasthouden – het gadget dat door de Men in Black wordt gebruikt om de herinneringen te wissen van degenen die getuige zijn geweest van buitenaardse gebeurtenissen – tot vlak voordat de regisseur belde “actie.”

Bovendien had Jones ook de neiging om de arme assistent-cameraman te slaan met enkele van de grotere wapens die voor de film waren gemaakt. Zoals Sonnefeld zich herinnert:

“Elke keer dat hij een van de zware MIB-ruimtewapens oppakte, was het bijna altijd wanneer de assistent-cameraman een meetlint op de grond aanbracht. Terwijl de jongen op zijn knieën ging, hees Tommy het superzware lange ruimtegeweer naar zijn hand. schouder en er zou een vreselijk krakend geluid klinken als het pistool van TL de kin van de assistent raakte. ‘Die jongen kan maar beter beter opletten,’ verklaarde Tommy.’

Dit waren ook niet de enige propgerelateerde problemen die Jones tegenkwam op de set van ‘MIB’.

Behalve dat je een kluns bent met propgeweren, zul je misschien ook geschokt zijn als je hoort dat Academy Award-winnaar Tommy Lee Jones ook ‘veel opnames verpestte met zijn nepgeweergeluiden’. Geen van de wapens die voor de film zijn gemaakt, heeft daadwerkelijk gevuurd, aangezien de geluiden voor deze sci-fi-vuurwapens allemaal in de postproductie zijn toegevoegd. Barry Sonnenfeld schrijft over hoe het brein van Jones schijnbaar geen pistool kon verwerken dat geen geluid maakte, en daarom koos hij ervoor om zijn eigen geluiden aan de opnames toe te voegen. De regisseur schrijft: “‘En actie’, riep ik dan. Tommy en Will tilden tegelijk hun wapens op om op een terugtrekkende Edgar te schieten en Tommy haalde zonder enige twijfel de trekker over van zijn Series IV-de-verstuiver terwijl het geluid een effect veroorzaakte. hoorbaar: ‘Bjoing.’ ‘Snee.'”

Wat de zaken nog erger maakte, was het feit dat Jones schijnbaar geen idee had dat hij zoiets deed, waarbij Sonnenfeld vertelde wat regelmatige gesprekken tussen hem en zijn twee sterren werden: ‘Wat?’ Tommy zou op mij springen. ‘Je hebt het weer gedaan.’ ‘Nee, dat heb ik niet gedaan.’ ‘Zullen?’ ‘Ja, Tommy. Je maakte weer het ‘bjoing’-geluid.’ ‘Nee, dat heb ik niet gedaan.'”

Als het beeld van een strenge en strenge Tommy Lee Jones die lasergeluiden maakt elke keer dat hij een nepwapen afvuurt je niet kietelt, misschien wel het idee dat hij met de winderigheid van Will Smith omgaat?

Hoewel Tommy Lee Jones veel van zijn karakteristieke chagrijnigheid naar de set van ‘Men in Black’ bracht, lijkt het erop dat hij een veel betere tijd had dan op ‘Batman Forever’. Het meeste daarvan kwam doordat hij zijn tegenspeler deze keer echt leuk leek te vinden. Maar hoewel Smith de gevoeligheid van Jones niet op dezelfde manier beledigde als Jim Carrey, beledigde hij wel regelmatig zijn neusgaten. Zoals Barry Sonnenfeld in zijn memoires schreef: ‘Het was maar goed dat Tommy Will leuk vond, aangezien meneer Smith de neiging had om scheten te laten.’

De regisseur vertelt verder over een ‘gruwelijk voorbeeld’ waarin Jones en Smith een scène met een blauw scherm aan het filmen waren, waarbij het paar in een speciaal gebouwd auto-interieur zat dat uiteindelijk op de beelden zou worden geplaatst om het te laten lijken alsof de auto ondersteboven reed. op het plafond van de Midtown Tunnel in New York City. Sonnenfeld schreef:

“Tommy en Will zaten opgesloten in de schaal, werden met een vorkheftruck 4,5 meter de lucht in gehesen en draaiden rond. Nu wordt Tommy ondersteboven aan zijn stoel vastgemaakt en staat Will feitelijk op de binnenruit, omdat agent J zijn veiligheidsgordel niet heeft omgedaan Hij zat op zijn hurken, op een paar centimeter afstand van Tommy. Ik draaide de camera, zette mijn koptelefoon op en hoorde Will Smith: ‘Oh man.’

Volgens Sonnenfeld had Smith “een scheet gelaten in de hermetisch afgesloten capsule en het was behoorlijk lelijk.” Hoewel Jones aanvankelijk kalm bleef en tegen zijn medester zei: ‘Het is in orde’, riep hij onmiddellijk Sonnenfeld en de bemanning op: ‘Haal ons hier weg. Haal ons naar beneden. We hebben een ladder nodig. Schiet op. Noodgeval! Zorg dat je een ladder hebt. Nu.”

Volgens de regisseur klauterde Jones, nadat hij de auto had omgedraaid, een ladder naar binnen had gehaald en de zegels en sloten had verwijderd die het hele decorontwerp bij elkaar hielden, naar buiten en viel op de grond, “hijgend naar lucht”. Het lijkt precies iets waardoor een acteur als Jones onmiddellijk zou stoppen. Gelukkig hield de ervaren ster stand en als resultaat kregen we een van de beste films van de jaren 90. Jaren later zou Josh Brolin, die een jongere versie van Jones’ personage speelde in ‘Men in Black 3’, Smiths neiging om zich los te laten in besloten ruimtes tot een gewoonte maken tijdens het filmen van ‘Dune’. De nu 78-jarige Jones zou ongetwijfeld veel minder begripvol zijn als hij nu met dergelijke ‘hansworstelingen’ te maken zou krijgen.