De mot in de stilte van de lammeren-poster heeft een schandalig geheim

In Jonathan Demme’s thriller ‘The Silence of the Lambs’ uit 1991 vindt FBI-cadet Clarice Starling (Jodie Foster) verschillende interessante en schokkende aanwijzingen terwijl ze een lijk onderzoekt dat uit Elk River in Clay County, West Virginia is gevist. Het meest opvallende is dat er grote diamantpatronen uit de huid van de rug van het slachtoffer zijn gesneden – maar met welk doel, heeft Starling nog niet vastgesteld. Nog merkwaardiger is dat de patholoog een cocon in de keel van het slachtoffer aantreft. Het is te delicaat om er per ongeluk in te zijn gevallen, wat betekent dat iemand het er met opzet in heeft gestopt.

Later brengt Starling de cocon naar een paar entomologen (Paul Lazar en Dan Butler), in de hoop er meer over te weten te komen. De entomologen ontleden de cocon zorgvuldig en ontdekken dat het de soort acherontia styx is, beter bekend als de doodskopmot (hoewel hij nauwkeuriger had moeten worden beschreven als de kleinere doodskopmot). Het insect is gemakkelijk herkenbaar, omdat het een merkwaardige witte vlek op zijn borstkas draagt ​​die lijkt op een menselijke schedel.

De mot was zo’n opvallend onderdeel van “The Silence of the Lambs” dat de marketingafdeling van de film hem op posters plaatste, vaak met zijn vleugels gespreid over de mond van Starling of van Hannibal Lecter (Anthony Hopkins), de intelligente en gevangengenomen seriemoordenaar. die Starling raadpleegt voor advies in de hoofden van andere moordenaars.

Als je echter goed naar de poster kijkt, zie je misschien dat de doodskopmot niet dezelfde is als die in de film. De schedel op de poster is inderdaad een beroemde foto, bedacht door Salvador Dalí en gemaakt door collega-surrealist Philippe Halsman, waarop ze verschillende naakte vrouwen in een buitenmaats schedelvormig tableau rangschikten.

Bij nadere beschouwing blijkt dat de thoraxschedel van de mot “In Voluptas Mors” (“wulpse dood”) is, de beroemde foto van Dalí en Halsman uit 1951. Zeven vrouwen werd gevraagd model te staan ​​op een speciaal platform, door Dalí gerangschikt in een schedel. De tanden van de schedel zijn de vrouwenvoeten en de neus wordt gevormd tussen twee heupen van het model. Eén model is aan de onderkant opgerold en vormt de onderkaak, en twee staande modellen vormen de jukbeenderen. Een vrouw in het midden strekt haar armen uit, waarbij haar torso en armen het voorhoofd en de wenkbrauwen van de schedel vormen, terwijl een zevende model zich bovenaan opkrult en het hoofd vormt. De Huffington Post publiceerde ooit verschillende foto’s achter de schermen van Dalí die de modellen voor Halsman arrangeerde. Helaas worden de modellen niet bij naam genoemd. De shoot duurde ongeveer drie uur, wat lang is om ongemakkelijk op een voetstuk te knielen.

Voor de poster “Silence of the Lambs” moest de afbeelding enigszins worden aangepast om de meest expliciete details eruit te halen. “Ik moest er wat dingen uit schilderen omdat de MPAA-vereisten geen naaktheid mochten bevatten”, legde ontwerper Dawn Baillie uit in een gesprek met Poster House. “Dus dat moest een beetje flauw zijn.”

Dalí hield ervan het necrotische en het erotische te vermengen, en op surrealistische wijze het sensuele met de dood te vermengen. In Dalí’s schilderijen waren menselijke lichamen uitgerekt en vervormd tot vage, gemuteerde droomfiguren, omdat ze ongefilterd uit het onbewuste leken te lijken. Dalí en Halsman werkten op beroemde wijze samen aan meerdere stukken, waaronder een boek met foto’s, gepubliceerd in 1954 als ‘Dalí’s snor’. Je kent misschien de foto ‘Dalí Atomicus’ uit 1948, waarin Dalí, een schilderij van een stoel, een scheutje water en drie huiskatten allemaal schijnbaar in de lucht zweefden.

Halsman was zelf ook een ervaren portretfotograaf. Het portret van Albert Einstein, te zien op een Amerikaanse postzegel, werd door hem geknipt, en hetzelfde portret werd 33 jaar later beroemd gebruikt op de omslag van Time Magazine. Hij maakte ook foto’s van de Marx Brothers, Richard Nixon, Marilyn Monroe, Milton Berle en Sid Caesar.

Zoals gezegd wordt de mot enigszins ten onrechte geïdentificeerd in “The Silence of the Lambs.” De entomologen Pilcher en Roden snijden voorzichtig het schild van de cocon open en noemen het de doodskopmot. In werkelijkheid is de kleine doodskophaviksmot niet zo gruwelijk als de naam doet vermoeden. De haviksmot is dol op fruit en honing en heeft het unieke vermogen om een ​​geur af te scheiden die lijkt op die van bijen. Met behulp van de geur als camouflage infiltreren de motten bijenkorven om honing te stelen. Hoewel het erop lijkt dat de geur geen onfeilbare verdedigingsmaatregel is; De dode havikmotten van Death zijn dood aangetroffen in bijenkorven nadat ze door bewakers waren gedood.

Havikmotten hebben dikke, puntige tongen waarmee ze honingraten kunnen doorboren en de honing van binnenuit kunnen zuigen. Ze gebruiken hun tong ook om de schil van fruit te doorboren, waardoor ze een plaag worden voor de telers van yuzu in Korea; tonggaten van motten kunnen een mooie citrusvrucht verpesten.

Een van de plotpunten van “The Silence of the Lambs” is dat de doodskophaviksmot niet lokaal voorkomt in de Verenigde Staten, wat de FBI een onderzoeksvoordeel geeft. Als de moordenaar, Buffalo Bill (Ted Levine) motten kweekt, heeft hij de rupsen nodig die uit het buitenland worden geïmporteerd. Jack Crawford (Scott Glenn) denkt inderdaad dat hij Buffalo Bill te pakken heeft als hij een factuur vindt voor levende insecten uit Suriname. Ze worden echter het meest gezien in China, Maleisië, Japan, Thailand en Vietnam.

De mot op de poster voor “The Silence of the Lambs” is geen acherontia styx zoals in de film zelf, maar een andere ondersoort, acherontia atropos, de Afrikaanse doodskophaviksmot. Atropos zijn groter en leven over het hele Afrikaanse continent.

Volgens de website Bug Under Glass waren veel van de volwassen doodshoofdhavikmotten echt, en werden ze lastiggevallen door de beroemde Hollywood-insectenwranger Ray Mendez. Filmliefhebbers herkennen Mendez misschien als een van de vier onderwerpen in de documentaire “Fast, Cheap & Out of Control” van Errol Morris uit 1997, waarin hij uitvoerig sprak over naakte molratten. Mendez hielp ook bij het bestrijden van de kakkerlakken voor het beroemde griezelige plaaggedeelte van George A. Romero’s “Creepshow” in 1982, evenals de kakkerlakken voor de ordinaire MTV-musical “Joe’s Apartment” uit 1996. Hij verzorgde ook de bijen voor het drama ‘Signs of Life’ uit 1989 en hielp bij het ontwerpen van het insectachtige monster voor de monsterfilm ‘Spasms’ uit 1983. Mendez kent zijn bugs.

De close-ups van de volgroeide levende insecten, met name die waarin een mot op het textiel van Buffalo Bill landt, waren allemaal realistisch. De cocons en poppen waren echter geen doodskopmotten, maar tabakshaakwormen. Misschien vonden de filmmakers niet dat de doodskop-havikmotten er helemaal goed uitzagen, en kozen ze in plaats daarvan voor een meer filmisch insect. Of misschien was het moeilijk om cocons en poppen van haviksmotten te verkrijgen in de Verenigde Staten, waar “The Silence of the Lambs” werd gefilmd.

“The Silences of the Lambs” is een uitstekende film, en hij was immens populair, maar hij is altijd vreselijk transfobisch geweest. Buffalo Bill ontvoert en vermoordt vrouwen, en verwijdert delen van hun huid, in de hoop een vrouwenpak voor het hele lichaam te kunnen dragen. Bill – echte naam: Jame Gumb – danst voor zichzelf in een beroemde reeks en stopt zijn penis tussen zijn benen, in de hoop vrouwelijker over te komen.

Hannibal Lecter legt uit dat de mot het toeval symboliseert. Gumb wordt een nieuw persoon. Een nieuwe vrouw. Ze staat op het punt uit haar cocon te komen.

Lecter heeft echter laat in de film een ​​neerbuigende zin, waarin hij uitlegt dat Gumb niet transgender is, “hij denkt alleen maar dat hij dat is.” Lecter zegt dat een jeugd vol misbruik en voortdurend trauma zich manifesteert als genderdysforie, terwijl Gumb eigenlijk alleen maar de vrouwen om hem heen wil vermoorden en bezitten. Lecter negeert gemakshalve het feit dat Gumb het grootste deel van een decennium een ​​geslachtsaanpassende operatie heeft ondergaan, een subplot dat vollediger werd onderzocht in verschillende verwijderde scènes (met Roger Corman!). ‘Lambs’ voedden een somber, transfoob stereotype over moorddadige transgenders of moorddadige homo’s, wat leidde tot een algemeen gevoel van culturele onverdraagzaamheid dat tot op de dag van vandaag voortduurt.

‘Lambs’ werd altijd bekritiseerd vanwege zijn transfobie, dus de erfenis ervan is ingewikkeld. Aan de ene kant is het een progressieve feministische parabel over vrouwen die hun keuzevrijheid terugnemen. Aan de andere kant is het een horrorverhaal over trans-heid en het veronderstelde kwaad ervan.

Motten zijn uiteraard altijd in verband gebracht met dood en verval. Je zou inderdaad bekend kunnen zijn met de uitdrukking “macabere mot” om de symboliek te beschrijven die aan het dier verbonden is. Motten worden in wezen gezien als de ‘kwade tweeling’ van vlinders, aangezien vlinders vaak kleurrijk en sierlijk zijn en gebonden zijn aan rustige, groene tuinen. Motten zijn grijs en bruin, met dikke, griezelige lichamen, meestal te vinden in kasten en kasten. Motten worden dan ook geassocieerd met schaduwen, duisternis en verval. Het is veelzeggend dat biologen ervoor kozen om de insecten namen te geven als ‘doodskopmot’ en ‘zwarte heksenmot’. De kleine fladderende beestjes zien er gewoon vreemd uit, als mollige kleine kerels die cultistische gewaden dragen.

Edgar Allan Poe beschreef op beroemde wijze een mottenmonster in zijn korte verhaal ‘The Sphinx’, waarvan wordt gezegd dat het een insect ter grootte van een mens is met een menselijke schedel. Als de verteller het wezen nadert, blijkt het echter een gewone mot te zijn. Iedereen die een enorme mot in zijn kast heeft gevonden, heeft waarschijnlijk dezelfde emotionele achtbaan meegemaakt als die verteller.

Talrijke films gebruiken motten om horror aan te duiden. Je zou je misschien de motten in ‘Crimson Peak’ van Guillermo del Toro kunnen herinneren, of de motten die de griezelige demonische geest in ‘Mama’ omringen. En natuurlijk hebben inwoners van West Virginia misschien persoonlijk de Mothman ontmoet, ’s werelds coolste cryptide. (Ook al zou hij in 1967 de instorting van een brug hebben veroorzaakt.)