Er zijn een aantal sitcoms die simpelweg niet werken als je ook maar één castlid mist. Kun je je een aflevering van “Cheers” voorstellen zonder Sam, Carla, Cliff en Norm? De producenten en schrijvers van de serie konden dat niet, en daarom hebben ze nooit een aflevering gemist. Hetzelfde gold op veel grotere schaal voor ‘The Brady Bunch’, waar elk lid van de familie (en hun inwonende huishoudster Alice) zich meldde voor alle 117 afleveringen.
Dit soort consistentie was kennelijk de sleutel tot een succesvolle sitcom van Sherwood Schwartz. De schrijver/producent die ‘The Brady Bunch’ creëerde, was ook het brein achter ‘Gilligan’s Island’, de CBS-grappenmaker over zeven schipbreukelingen die aanspoelen op de kust van een onbekend eiland ergens in de Stille Oceaan. De sleutel tot het succes van de show was de schaamteloosheid ervan: vanaf de pilot tot de seriefinale (die iets eerder arriveerde dan verwacht dankzij “Gunsmoke”), kon je erop rekenen dat elk lid van het ensemble zich met allerlei soorten onzin bezighield (alleen alsof je erop kon vertrouwen dat ze op dat eiland zouden blijven, hoe hard ze ook probeerden te ontsnappen, tegen de tijd dat de aftiteling verscheen).
Schwartz was niet iemand die van de formule afweek, maar hij wel was wijs genoeg om al vroeg in de serie te weten wanneer een acteur die hij had gecast geen klik had met hun medesterren. Hoe vroeg? Probeer de pilot, de enige aflevering van “Gilligan’s Island” waarin niet drie van de meest geliefde acteurs uit de show voorkomen.
Waarom hebben drie schipbreukelingen van Gilligan’s Island een aflevering gemist?
Als je de pilot ‘Gilligan’s Island’ nog nooit hebt gezien, is het eigenlijk de moeite waard om te kijken, al was het maar om te zien hoe volkomen ellendig de serie had kunnen zijn met een misplaatste professor, Mary Ann en Ginger. Ja, Russell Johnson, Dawn Wells en Tina Louise waren niet de eerste keuzes voor de rollen waardoor ze de rest van hun carrière getypeerd werden.
Een belangrijk probleem was dat de delen slecht bedacht en geschreven waren. Aanvankelijk had Schwartz John Gabriel niet als professor gecast, maar als leraar op een middelbare school. Wat de moedige, zeer on-the-ball Mary Ann betreft, ze heette Bunny en werd gespeeld als een oppervlakkige blondine door Nancy McCarthy. Wat Ginger betreft, de roodharige filmster was een snauwerige secretaresse, gespeeld door Kit Smythe. Het is moeilijk om deze drie eerlijk te beoordelen, aangezien we alleen Johnson, Wells en Louise hebben gekend, maar ze zijn gewoon een slechte aanvulling op Gilligan (Bob Denver), de Skipper (Alan Hale Jr.) en de Howells (Jim Backus). en Natalie Schafer).
Dus als je nu de “Gilligan’s Island” -pagina op IMDb bezoekt en merkt dat het bovengenoemde trio één aflevering minder dan 99 verschijnt, weet je waarom. Bewaar die informatie echter op de DL; je weet nooit wanneer het een trivia-vraag in de pub is.
