Geïntroduceerd in 2002, de MicroKorg werd een van de best verkochte synthesizers aller tijden. Maar sindsdien is er veel veranderd. In de afgelopen 22 jaar heeft Korg een paar keer geprobeerd deze klassieker uit het begin van de 21e eeuw te updaten, maar ze zijn er niet in geslaagd de manier waarop het origineel dat deed te volgen. De oxymoronisch genaamde MicroKorg XL, de MicroKorg S (die luidsprekers toevoegde en niet veel anders), en de MicroKorg XL+ (slechts een MicroKorg XL met een facelift) slaagden er allemaal niet in om de OG toe te eigenen. Maar Korg hoopt dat de MicroKorg 2 zal de ware opvolger van de kroon zijn.
De MicroKorg 2 is in bijna alle opzichten een verbetering ten opzichte van het origineel, zoveel is duidelijk. Wat minder duidelijk is, is of Korg al dan niet een winnaar in handen heeft, of dat de MicroKorg 2 een ongeïnspireerde poging is om geld te verdienen aan een klassieker. Er zijn tegenwoordig zoveel geweldige kleinere synths dat ik niet zeker weet of dit voor iedereen het antwoord zal zijn.
Moderne klank
Een van de grootste veranderingen ten opzichte van de originele MicroKorg is de geluidsengine. In de kern is de MicroKorg 2 een virtuele analoge synth (hij is digitaal maar wil analoog klinken), net als zijn voorganger. Maar de reikwijdte van zijn klankvormende kracht is veel breder. Naast standaard golfvormen zoals sinus en zaag, heeft de MicroKorg 2 een configureerbare ruisbron en toegang tot een bibliotheek met PCM-samples die kunnen worden gebruikt om een transiënt aan het begin van een patch toe te voegen, vergelijkbaar met wat je zou kunnen vinden op klassieke ‘ Roland-synths uit de jaren 80 zoals de D-50. De MicroKorg 2 heeft ook drie oscillatoren (in plaats van twee op het origineel) en een continu morphing multimode filter.
De MicroKorg 2 is ook een multitimbrale synth met het dubbele aantal stemmen (acht versus vier), vergeleken met zijn voorganger. Dit geeft het de mogelijkheid om complexe gelaagde patches te creëren (bijvoorbeeld een arpeggio en een pad tegelijkertijd) of weelderige, uitgestrekte akkoorden. Voeg hieraan een uitgebreide mod-matrix met zes slots toe met veel meer bronnen en bestemmingen, plus een bredere selectie aan effecten, en je hebt een instrument dat zijn naamgenoot duidelijk overtreft.
Foto: Terrence O’Brien
Wat echt indrukwekkend is, is dat het veel krachtiger is, maar ook veel gemakkelijker te programmeren dan het origineel. Terwijl het zoeken met grote knoppen en op genres gebaseerde patches blijft bestaan, is het stompe systeem verdwenen waarbij je gedwongen wordt parameters op te zoeken op een gigantische tafel wanneer je probeert presets aan te passen of een geluid helemaal opnieuw te maken. De MicroKorg 2 heeft bij lange na geen knop-per-functie, maar het 2,8-inch scherm en de contextuele knoppen maken het veel gemakkelijker om je weg te vinden.
Ik zou zelfs zo ver willen gaan om te zeggen dat het bouwen van patches op de MicroKorg 2 eigenlijk leuk is. Dit is absoluut niet iets dat iemand ooit over het origineel zou hebben gezegd.
Geen geweldige navigatie
De op genre gebaseerde patchnavigatie voelt echter ouderwets aan. In 2002 was het twijfelachtig en nu lijkt het ronduit bizar. De manier waarop het is opgedeeld – vier categorieën met acht banken en acht programma’s in elke bank – voelt onnodig ingewikkeld aan. Bovendien zijn er van de 256 slots slechts 64 gereserveerd voor gebruikerspatches, wat vervelend is voor mensen die graag aanpassingen willen maken voor liveshows. Dat gezegd hebbende: als er geen gigantische knop is met de woorden ‘hiphop’ en ’trance’ eromheen, is het dan echt een MicroKorg?
Foto: Terrence O’Brien
