Chelsea zal zichzelf pijn doen door de obsessie om van achteren te spelen, zegt Paul Merson | Voetbalnieuws

Ik kan de start van Chelsea niet verslaan, maar ze moeten deze obsessie om achterin te spelen veranderen.

Je gaat naar ze kijken en elke keer dat ze het proberen, knijp je in je programma. Ze vallen flauw en je bent de hele tijd angstig. Het is niet alsof je naar Man City of Arsenal kijkt, zoals ze door de pers stromen. Het is alsof je je stoelspullen vastpakt.

Chelsea kan op een bepaalde dag iedereen pijn doen, maar op andere dagen zullen ze zichzelf pijn doen omdat het niet helemaal vloeiend is. Je kunt niet elke week vier doelpunten blijven maken. Maar ik kan de start niet kloppen. Ik ben een beetje aan het knijpen.

Chelsea kan zich niet laten meeslepen. Ze kunnen de focus niet verliezen: wat is werkelijk het doel? Je zou vierde worden en een bekerrun. De Europa Conference League geeft hen de kans om geschiedenis te schrijven, geen enkele club heeft ooit elke Europese trofee gewonnen.

Enzo Maresca moet onderweg een beetje geluk hebben, en dat heeft hij ook. Chelsea had Bournemouth niet moeten verslaan en de wedstrijd tegen Crystal Palace stond op het spel. Ze zouden gemakkelijk in de onderste helft kunnen zitten; Je speelt hier met fijne lijnen.

Met de ploeg die hij heeft en hoe groot die is, ken je het team nu tenminste. Ik was bang dat het elke week vijf of zes wijzigingen zouden zijn, maar dat is niet het geval geweest. Het was behoorlijk consistent en solide. Bepaalde spelers spelen elke week en dat is belangrijk.

Start ‘bijzondere’ Palmer voor Engeland?

Ik heb gezegd dat Rodri de enige speler ter wereld is die een team tegenkomt en nu springt iedereen mee op de kar over Cole Palmer. Hij zal waarschijnlijk niet voor Engeland spelen. Speelt hij voor Jude Bellingham?

Maar hij was uitstekend voor Chelsea, uitzonderlijk. Ik ben een grote fan. Hij is een bijzondere speler. Het laat alleen maar zien hoe hoog de standaard is bij Man City, want hij kwam niet in de buurt van dat team. Bij Chelsea gaat alles via Palmer en dat zou bij Man City nooit het geval zijn.

Je geeft de bal aan Kevin de Bruyne of Phil Foden of Bernardo Silva. Palmer zou de bal veel minder aanraken, waarschijnlijk de helft van het aantal. Hij is nog steeds een grote vis in een grote vijver bij Chelsea, en hij produceert. Hij vindt het leuk dat het spel via hem komt, daar gedijt hij goed.

Man Utd weet niet wat ze doen

Je blijft hetzelfde doen, je krijgt dezelfde resultaten, het maakt niet uit wat je doet in het leven. Het gebeurt steeds opnieuw. Ik zie geen komende wedstrijd als de ‘vrij uit de gevangenis’-kaart van Erik ten Hag. Ze hebben Porto en vervolgens Aston Villa, ze zitten in de problemen.

Het is prima om te zeggen: ‘Oh, we blijven bij hem’ – ze zijn dit weekend mishandeld. Ze werden gespoeld door Tottenham.

Als ik van een afstandje kijk, zie ik een team dat niet weet wat ze doen. Ze weten niet wanneer ze moeten drukken, wanneer ze moeten afhaken, het is zo onsamenhangend. Ik vind Man Utd een moeilijk horloge. Dit lijkt op een team dat nog nooit eerder samen heeft gespeeld.

Het lijkt wel een vrachtwagen vol topspelers die op proef komen. Ze zijn allemaal vrijgelaten uit hun club en uitgenodigd om samen een spel te spelen en wij mogen ernaar kijken – er is niets. Het is raar. Ik wil Marcus Rashford niet lastigvallen, maar hij verliest de bal en jogt gewoon door alsof het pech was.

Soms moet je je afvragen: zijn de spelers goed genoeg? We gaan verder over de manager, maar hoe zit het met de spelers? Ze waren gemaakt om er raar uit te zien, er was geen vorm, niets.

Zelfs Kobbie Mainoo speelt nu als een dertigjarige. Ik wil niet hard zijn, maar hij sprint niet over het veld. Het is alsof hij anderen het heeft zien doen en slechte gewoonten heeft opgepikt. Toen hij voor het eerst in het team kwam, barstte hij van de energie, passen, rennen, knallen. Ik kijk naar Mason Mount, en het is niet dezelfde speler – het is verbluffend.

Geen enkele speler is beter geworden onder Ten Hag bij Man Utd

Als ik naar topcoaches of -managers kijk – zoals Pep Guardiola, Mikel Arteta en Jurgen Klopp – verbeteren ze spelers, ze maken spelers beter. Ik kijk naar het team van Man Utd en sinds Ten Hag daar is, is geen enkele speler verbeterd, geen enkele speler is naar een ander niveau gegaan. Wat is er gebeurd? Dit is de grootste club ter wereld.

We verliezen allemaal het vertrouwen, het is moeilijk, maar het enige dat je daar uit haalt, is hard werken. Zondag was het bloedstollend. Tottenham had ze vijf of zes kunnen verslaan, net als Liverpool een paar weken geleden. Ze misten allebei kansen om meer te scoren, maar het leek alsof het er niet echt toe deed, want het resultaat zou nooit veranderen.

Man Utd heeft hier en daar misschien een paar goede resultaten behaald omdat ze nog steeds goede spelers hebben, maar dit is hetzelfde oude verhaal. Ze raken steeds verder achterop – ze staan ​​nu achter Tottenham, ver achterop.