Een deel van het probleem is dat de stop-work-bestelling kwam op een moment dat deze bedrijven al “het tekort aan producten” leed, “zei Sherwood. Meestal konden de centra een persoon leveren tot zes maanden antiratrovirale medicijnen. Veel bedrijven leverden slechts een maand voor de stopwerkorder.” Je kunt zien dat de paniek heeft gecreëerd.
De korting voor de behandeling van het leven “-besparende” heeft niet veel gedaan om deze situatie te verhelpen. Slechts 5% van de bedrijven ontving geld onder de taille, terwijl de meerderheid werd verteld dat ze niet gekwalificeerd waren of zeiden dat ze de diensten konden herstarten. Sherwood zegt: “Hoewel er Maukoff een belangrijke weg kan zijn om sommige diensten opnieuw te starten, kan het het Amerikaanse HIV -programma niet als geheel redden”, aldus Sherwood. “Dit is zeer beperkt tot de kans en het wordt niet op grote schaal gecontacteerd op het veld.”
AMPAR is niet het enige bedrijf dat de invloed van de bezuinigingen op het Amerikaanse fonds bijhoudt. Tijdens hetzelfde evenement presenteerde Sara Cassie, een universitair docent in de Bevolking en de gezinsgezondheid van Colombia, de resultaten van 101 enquêtes die werkzaam waren op Amerikaanse hulp. Ze hebben obstakels gezien in humanitaire reacties, gendergebaseerd geweld, geestelijke gezondheid, infectieziekten, essentiële medicijnen en vaccins en meer dingen. “Veel van deze ‘hadden in aanmerking moeten zijn geweest voor de’ levensparende ‘vrijstelling,” zei Casie.
Cassie en zijn collega’s interviewen ook mensen in Colombia, Kenia en Nepal. In deze landen, broedtijdperk, pasgeborene en kinderen van kinderen, mensen die in hiv wonen, behoren leden van de LGBI+ -gemeenschap en immigranten tot de meest getroffen mensen in deze bezuinigingen, en gezondheidswerkers, voornamelijk vrouwen, verliezen hun levensonderhoud.
