Michael Ancram, een vooraanstaande aristocraat die Tory-parlementslid, hoge minister, partijvoorzitter, vice-voorzitter en grandee werd, is op 79-jarige leeftijd overleden.
Als staatsminister van Noord-Ierland onder John Major was hij een architect in het vredesproces dat uiteindelijk leidde tot het Goede Vrijdag-akkoord ondertekend door Tony Blair.
Laatste Tory-conferentie: ‘China moet betalen voor Peppa Pig’, zegt Cleverly
Als een van de meest vertrouwde bondgenoten van Major was hij de eerste vertegenwoordiger van de Britse regering die deelnam aan de onderhandelingen met de IRA, een stap die destijds zeer controversieel was.
Bij de aankondiging van zijn dood zei de Conservatieve Partij dat Lord Lothian in de vroege uren van dinsdag overleed. Hij stierf vredig in het ziekenhuis na een korte ziekte, omringd door zijn naaste familie.
“Het overlijden van Lord Lothian, een trouwe steunpilaar van de Conservatieve Partij en een gerespecteerd figuur in de Britse politiek, markeert het einde van een indrukwekkende carrière van meer dan vijf decennia”, aldus de partij.
Zijn familie zei in een verklaring: “Naast zijn politieke prestaties stond Lord Lothian bekend om zijn intellectuele nieuwsgierigheid en zijn passie voor kunst, met name country- en volksmuziek.
“Hij speelde vaak de akoestische gitaar op conferenties van de Conservatieve Partij, wat een vleugje lichtzinnigheid bracht in de vaak serieuze wereld van de politiek, en op het podium – meer dan eens met een of beide van zijn dochters die naast hem zongen – in de Macmillan Cancer Support Parlementair Paleis van Rassen.
“Hij was een fervent skiracer; aanvoerder van zowel de skiteams van Oxford University als British Universities.”
De verklaring van de familie voegde hieraan toe: “De aristocratische erfenis van Lord Lothian, samen met zijn persoonlijke nederigheid en gemoedelijkheid, en zijn moderne conservatieve waarden maakten hem tot een uniek figuur in het openbare leven.”
Na de nederlaag van de Conservatieven in 1997 werd Ancram Tory-voorzitter onder William Haag en nadat hij zich in 2001 kandidaat had gesteld voor de partijleiding, was hij plaatsvervangend leider onder Iain Duncan Smith en Michael Howard totdat David Cameron in 2005 leider werd.
Geboren in een aristocratische rooms-katholieke familie als de graaf van Ancram, werd hij later de markiezin van Lothian in 2004 en nadat hij in 2010 terugkeerde naar het House of Lords, stond hij tot aan zijn dood bekend als Lord Kerr van Monteviot.
Lord Lothian laat zijn vrouw, Lady Jane Fitzalan-Howard, dochter van de 16e hertog van Norfolk, met wie hij in 1975 trouwde, twee dochters en drie kleinkinderen achter.
Na Ampleforth College en de universiteiten van Oxford en Edinburgh werd de heer Ancram advocaat bij de Scottish Bar en werd hij in 1970, zonder succes, parlementslid in West Lothian.
Hij werd verkozen tot parlementslid voor Berwickshire en East Lothian bij de algemene verkiezingen in februari 1974, maar verloor de zetel bij de verkiezingen van oktober in hetzelfde jaar.
Vervolgens werd hij in 1979 tot parlementslid voor Edinburgh South gekozen, waarmee hij een jonge Labour-brandweerman versloeg Gordon Bruinde toekomstige premier. Zijn eerste ministeriële baan was als junior minister van het Schotse Bureau van 1983 tot hij zijn zetel verloor bij de verkiezingen van 1987.
Hij keerde in 1992 terug naar het Lagerhuis als parlementslid voor de veilige conservatieve zetel van Devizes in Wiltshire. Een jaar later werd hij junior minister bij het Northern Ireland Office en in 1994 werd hij gepromoveerd tot minister van Buitenlandse Zaken.
Na de Labour-aardverschuiving van 1997 trad hij toe tot het schaduwkabinet van Den Haag als woordvoerder van constitutionele zaken, totdat hij van 1998 tot de verkiezingen van 2001 Tory-voorzitter werd.
Na de verpletterende nederlaag van de heer Haag was de heer Ancram een kandidaat voor het leiderschap, samen met de heer Duncan Smith, Michael Portillo, Kenneth Clarke en David Davis.
Hij werd snel geëlimineerd, maar steunde de heer Duncan Smith en werd beloond met de functie van plaatsvervangend leider en schaduwminister van Buitenlandse Zaken. Hij bleef op beide posten toen de IDS werd afgezet en Michael Howard leider werd.
Hij verliet het front van de oppositie toen Cameron in 2005 leider werd en in 2006 werd benoemd tot lid van de machtige Inlichtingen- en Veiligheidscommissie van het Parlement.
Hij kreeg kritiek vanwege zijn beweringen in het parlementaire onkostenschandaal van 2009 en trad bij de verkiezingen van 2010 terug uit het Lagerhuis, voordat hij terugkeerde naar het House of Lords.
