Een foto van de staartkegel van de Titan, vastgelegd door ROV (Pelagic Research Services)
De voormalige hoofdingenieur van OceanGate zegt dat hij medeoprichter Stockton Rush niet vertrouwde en hem vertelde dat hij zelf niet in de Titan zou stappen.
Tony Nissen getuigt op de eerste dag van de hoorzitting van de Amerikaanse kustwacht over het verlies van de onderzeeër en zijn vijf bemanningsleden vorig jaar, die plaatsvindt in Charleston, South Carolina en live wordt gestreamd op YouTube.
Nissen zei dat zijn relatie met Rush “zuur werd” en “ik vertelde hem dat ik het niet zou doen. Ik vertrouwde de operationele crew niet. Ik vertrouwde Stockton ook niet.”
Hij voegde toe: “niets wat ik kreeg was de waarheid. Het was altijd een bewegend doelwit … en ik bleef met de zak zitten terwijl ik probeerde hem te redden.”
De voormalige directeur engineering van OceanGate is soms luchtig, maar ook openhartig en bot in zijn kritiek op de algehele operaties. Hij noemde de situatie “de dood door duizend snijwonden. Het was erg stressvol”, zei hij.
Nissen haalde ook aan dat er veel geklaagd werd over de term ‘experimenteel’ bij het beschrijven van de Titan. Hij zei dat hij erop stond dat dit woord zou worden opgenomen.
Tony Nissen
Uiteindelijk weigerde hij echter toestemming te geven voor de passagiersreis naar de Titanic. Hij geloofde niet dat het bedrijf een speciale veiligheidsmanager had.
Eerder vandaag werd een animatie getoond van de laatste momenten van de Titan, als onderdeel van de twee weken durende hoorzitting over de oorzaak van de ramp.
Op 18 juni vorig jaar implodeerde de Titan op catastrofale wijze, waarbij alle vijf inzittenden omkwamen, terwijl het schip naar de Titantic afdaalde.
De laatste sms-berichten die het ondersteuningsschip, de Polar Prince, ontving voordat alle communicatie verloren ging, waren: “alles is hier in orde”, gevolgd door een bericht dat ze gewichten aan het laten vallen waren, wat erop duidde dat ze de duik probeerden af te breken.
Kort daarna wordt de laatste ping van de sub ontvangen.
Ambtenaren van de kustwacht wezen ook op verwaarlozing en verzorging van de onderzeeër. Volgens hen was de onderzeeër zeven maanden lang blootgesteld aan slecht weer terwijl deze in opslag lag en was er geen veiligheidsinspectie door derden uitgevoerd, zoals vereist.
