Maandagavond was het even vergeten dat Justin Trudeau 20 procent achterliep in de peilingen.
Trudeau en zijn begeleiders scoorden een homerun met hun besluit om hem te laten verschijnen in “De Late Show” met Steven Colbert. Justin Trudeau is een van de meest herkenbare leiders op het wereldtoneel en in dit interview speelde hij in op een van zijn sterke punten: sterrenappeal.
Zijn eerdere optreden op het podium met een Amerikaanse talkshowhost Hasan Minhaj was een nachtmerrie geworden voor Trudeau. Hij werd ondervraagd over alles, van zijn constructie van de Trans-Mountain-pijpleiding tot zijn bemoeienis met de vervolging van SNC Lavalin.
Dat ze het risico opnieuw nemen, laat zien dat zijn team voor een driepunter gaat bij het laatste fluitsignaal: ze hebben niets meer te verliezen.
Deze keer had het niet beter kunnen aflopen voor Trudeau. Goed voorbereid beantwoordde hij behendig de voornamelijk softball-vragen van Colbert en ontweek hij de problematische vragen, zoals het vergelijken van Poilievre met Trump.
Hij heeft zijn politieke tegenstanders misschien wel een stukje gegeven, in een poging empathie te tonen. Maar vergeleken met zijn frustrerende neiging om thuis altijd zijn staat van dienst te verdedigen, was Trudeau verfrissend openhartig toen hij toegaf:
“Het is een heel moeilijke tijd in Canada op dit moment. Mensen hebben het moeilijk. Mensen hebben moeite met het betalen van boodschappen, het betalen van huur, het vullen van de tank… We hebben de afgelopen decennia wat terrein verloren met het bouwen van huizen, dus de huizencrisis is wat scherper.”
Aanvallende advertenties van zijn tegenstanders die deze zinnen gebruiken zijn onvermijdelijk, maar zoals het gezegde luidt: “een bekende fout is half hersteld.” Misschien zal deze aanpak de frustrerende ‘we gaan gewoon door met wat we altijd al deden’ vervangen, die Trudeau hier standaard hanteert.
Beroemdheden en politiek
Trudeau behaalde een overtuigende meerderheid bij zijn eerste verkiezingen in 2015. Hij versloeg zowel de Conservatieven van Stephen Harper als de NDP, waarvan ik toen de leider was.
In de nasleep hebben we grondig werk verricht door de goede zetten en vooral de fouten door te nemen. We hebben gekeken naar de organisatie, de berichtgeving, de kandidaten en de toewijzing van middelen, alle gebruikelijke zaken, in de hoop de partij te helpen bij toekomstige verkiezingen.
Eén ding was duidelijk en werd door alle senior medewerkers die zo hard aan de campagne hadden gewerkt, gedeeld: we namen het niet zomaar op tegen een andere politicus (en Trudeau is een hele goede politicus), we namen het op tegen een beroemdheid, en we hadden ons niet gerealiseerd hoe belangrijk dat was.
Trudeau werd geboren uit het Canadese Camelot-echtpaar Pierre en Margaret Trudeau. Canadezen leken een speciale band met hem te hebben. Ze kenden hem al zijn hele leven.
Margaret Trudeau is het eens met een verslaggever die premier Trudeau complimenteerde met zijn toespraak in het Huis, dinsdag 7 mei 1974. Mevrouw Trudeau was op de tribune voor de toespraak. Justin, hun 2,5-jarige zoon, vond het wat veel en wurmde zich uit de tribune om het uit te zitten met zijn verpleegster buiten het kantoor van de premier (THE CANADIAN PRESS/Fred Chartrand)
Trudeau heeft inderdaad opgeschept over zijn speciale band met de Canadezen, ook al laten peilingen van het afgelopen jaar zien dat veel van de charme van die magische spreuk is verdwenen.
Om het punt niet te lang te benadrukken (en er zijn meer verschillen dan overeenkomsten tussen hen), maar Donald Trump gebruikte zijn beroemdheid ook als sleutel om de deur te openen naar het leiderschap van de Republikeinse Partij en uiteindelijk het presidentschap.
Het Amerikaanse perspectief benutten
Er is nog een reden waarom Trudeau’s verschijning op de Amerikaanse televisie zo belangrijk en succesvol was: Canadezen vinden het geweldig om zichzelf in een positief daglicht te zien in vergelijking met hun Amerikaanse neven en nichten. Trudeau beheerste die invalshoek en hij verwees consequent naar de strijd die nodig was om universele Medicare op te bouwen en, nu, kinderopvang, farmaceutische zorg en tandheelkundige zorg. Hij had geen stemmen om in de VS te komen, maar een groot aantal Canadezen was trots op de opschepperij.
Trudeau sprak tot een ander publiek en zijn ergerlijke neiging om met die neerbuigende toon tegen Canadezen te praten was verdwenen. Hij was perfect voor het Amerikaanse publiek, maar zijn echte doelwit, Canadezen, kreeg een frisse kijk op zijn standaardzinnen die thuis zo vermoeiend zijn geworden.
Wereldstaat een grotere strijd
Trudeau, de beroemdheid, schittert op het televisiepodium, maar de internationale figuur heeft nog steeds grote geloofwaardigheidsproblemen op het wereldtoneel.
De Verenigde Naties zijn bezig met een grote institutionele reset. Op zondag sprak Trudeau op de Summit of the Future, als onderdeel van dat proces. Zijn toespraak was leeg. Het spul van een serieuze middelbare school-afscheidsredenaar. Het was tenenkrommend.
Hier is een voorbeeld van een van zijn pareltjes van wijsheid: “We kunnen verder denken dan wat is geweest, onszelf pushen om een systeem te creëren dat aansluit bij het moment en de kansen voor de toekomst.”
Premier Justin Trudeau begroet mensen tijdens de 79e sessie van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 24 september 2024 op het hoofdkwartier van de VN (AP Photo/Julia Demaree Nikhinson)
Trudeau heeft het vrijmaken van beleid als een bijzaak behandeld, zo vaak van minister gewisseld dat er nooit sprake is geweest van consistentie. Het is niet een van zijn prioriteiten.
De opeenvolgende standpunten van Trudeau en minister van Buitenlandse Zaken Melanie Joly over de huidige crisis in het Midden-Oosten zijn amateuristisch en inconsistent, maar niettemin ronduit onbegrijpelijk.
Onder Trudeau’s bewind hebben we onze NAVO-bondgenoten in de steek gelaten op het gebied van financiering. Bovendien is hij er niet in geslaagd om Canada’s uitgebreide ervaring en expertise op het gebied van vredeshandhaving in te zetten voor een betekenisvolle rol in de grote conflicten die zich nog steeds afspelen.
Als Trudeau zegt dat Oekraïne westerse wapens diep in Rusland mag gebruiken, speelt hij binnenlandse politiek met het risico van een rampzalige uitbreiding van die illegale Russische oorlog. Er is weinig politieke terugverdientijd voor een beredeneerd en onafhankelijk Canadees buitenlands beleid, maar het is veel belangrijker, op de lange termijn.
Hoe lang duurt het nog voor Trudeau?
Trudeau weigert te geloven dat alle peilingen consistente cijfers laten zien die aantonen dat hij zo ver achterligt op de Conservatieven dat zijn Liberale Partij bij de volgende verkiezingen wel eens weggevaagd zou kunnen worden.
Als het inderdaad waar is dat Trudeau altijd om Trudeau heeft gedraaid, dan blijft de vraag: zal hij uiteindelijk opzijstappen, zo niet voor zijn partij, dan wel voor zijn eigen plek in de geschiedenis? Van de kaart geveegd worden is geen onderdeel van zijn carrièreplan en hij zou nog steeds een lange carrière in de private sector voor zich kunnen hebben.
Trudeau vertelt thuis dat hij de meeste dingen goed heeft gedaan, ondanks de litanie van slechte resultaten die hij aan Colbert heeft opgebiecht. Canadezen weten wel beter. Er is een structureel tekort dat aan toekomstige generaties wordt overgelaten, we zijn er niet in geslaagd om onze internationale verplichtingen op het gebied van klimaatverandering na te komen en er gaan elke maand miljoenen Canadezen naar voedselbanken.
Poilievre’s gemakkelijke trucjes om de belasting af te schaffen, zullen de mensen onderaan de ladder niet helpen. Zij krijgen meer terug voor de CO2-belasting dan ze betalen.
Het parlement zal belangrijker zijn dan ooit in deze herfstsessie. Naast het psychodrama van de onvermijdelijke vertrouwensstemmingen, zullen Canadezen uitkijken naar enig teken van hoop.
Hoop is iets dat Poilievre en zijn boze voorste bank moeilijk kunnen bieden. Je vangt meer vliegen met honing dan met azijn, maar honing lijkt schaars te zijn bij de Conservatieven.
Poilievre’s toon is zo schel dat het afstotelijk begint te worden, zoals blijkt uit zijn persoonlijke aanvallen in het Huis tegen Singh. We zullen zien hoe dat uitpakt in toekomstige peilingen.
Hoop is iets dat Trudeau niet langer kan bieden. Hij staat op het punt om zijn 10e jaar te beginnen en Canadezen hebben simpelweg besloten hem zijn ontslagpapieren te geven.
De enige hoop voor de liberalen is een wisseling van leiders. Het feit dat de conservatieven en een aantal van hun woordvoerders Mark Carney zijn gaan afzeiken over denkbeeldige belangenconflicten is een teken dat ze bang zijn voor zijn mogelijke komst als leider van de Liberale Partij.
Het wordt een hobbelige rit door de herfstsessie. Canadezen moeten zich maar wapenen met geduld terwijl ze proberen hun gedachten te bepalen terwijl ze onze vermoeide, boze en bevochten politici bekijken.
Tom Mulcair was tussen 2012 en 2017 leider van de federale New Democratic Party of Canada
