WELLINGTON, Nieuw-Zeeland – Terwijl tienduizenden mensen dinsdag de straten van de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, Wellington, vulden, had de menigte mensen, met vlaggen omhoog, eerder de uitstraling van een festival of een parade dan van een protest.
Ze marcheerden om zich te verzetten tegen een wet die het oprichtingsverdrag tussen de inheemse Māori en de Britse Kroon zou hervormen. Maar voor velen was het ook een viering van een het doen heropleven van de inheemse taal en identiteit die kolonisatie ooit bijna verwoest was.
Lees meer: Waarom het oprichtingsverdrag van Nieuw-Zeeland in beeld is
‘Gewoon vechten voor de rechten waar onze tūpuna, onze voorouders, voor vochten,’ zei Shanell Bob terwijl ze wachtte tot de mars zou beginnen. “We vechten voor onze tamariki, voor onze mokopuna, zodat zij kunnen krijgen wat wij niet hebben kunnen krijgen,” voegde ze eraan toe, waarbij ze de Māori-woorden gebruikte voor kinderen en kleinkinderen.
Wat waarschijnlijk het grootste protest ooit van het land ter ondersteuning van de Māori-rechten was – een onderwerp dat het moderne Nieuw-Zeeland een groot deel van zijn jonge geschiedenis heeft beziggehouden – volgde een lange traditie van vreedzame marsen door het hele land die keerpunten in de geschiedenis van het land markeerden.
“Wij gaan wandelen!” riep een organisator vanaf het podium terwijl de menigte zich aan de andere kant van de stad verzamelde dan het parlement van het land. De afgelopen negen dagen waren mensen uit het hele land gereisd.
Voor velen weerspiegelde de opkomst de groeiende solidariteit op het gebied van de inheemse rechten van niet-Māori. Bij bushaltes tijdens het gebruikelijke ochtendverkeer wachtten mensen van alle leeftijden en rassen met Māori-soevereiniteitsvlaggen. Sommige lokale scholen zeiden dat ze leerlingen niet als afwezig zouden registreren. De burgemeester van de stad sloot zich aan bij het protest.
Het wetsvoorstel waar demonstranten tegen zijn Het is impopulair en het is onwaarschijnlijk dat het wet wordt. Maar het verzet ertegen is wijdverbreid, wat volgens de demonstranten wijst op een toenemende kennis onder de Nieuw-Zeelanders van de beloften van het Verdrag van Waitangi aan Māori – en op een kleine maar luidruchtige reactie van degenen die boos zijn over de pogingen van rechtbanken en wetgevers om ze na te komen.
Het marcheren van Māori voor hun rechten is niet nieuw. Maar de menigte was groter dan bij eerdere verdragsmarsen en de stemming was veranderd, zeiden de inheemse bevolking.
“Het is anders dan toen ik een kind was,” zei Bob. “We zijn nu sterker, onze tamariki zijn nu sterker, ze weten wie ze zijn, ze zijn trots op wie ze zijn.”
Terwijl de demonstranten door de straten van Wellington trokken met rinkelende Māori haka – ritmische gezangen – en waiata, of liederen, stonden er nog duizenden met borden langs de stoep ter ondersteuning.
Op sommige plakkaten stonden grappen of beledigingen over de wetgevers die verantwoordelijk waren voor het wetsvoorstel, wat de betekenis van de principes van het Verdrag van Waitangi uit 1840 zou veranderen en zou voorkomen dat ze alleen van toepassing zouden zijn op Māori – wier leiders het document ondertekenden toen Nieuw-Zeeland werd gekoloniseerd.
Maar anderen lazen ’trots om Māori te zijn’ of erkenden de erfenis van de drager als niet-Māori-persoon die het protest onderschreef. Sommigen hekelden de wijdverbreide onteigening van Māori-land tijdens de kolonisatie, een van de belangrijkste grieven die uit het verdrag voortvloeiden.
“Het verdrag is een document waarmee we hier in Aotearoa kunnen zijn, dus het hooghouden en respecteren ervan is erg belangrijk”, zegt Ben Ogilvie, die van Pākehā of Nieuw-Zeelandse Europese afkomst is, en gebruikt de Māori-naam voor het land. “Ik haat wat deze regering doet om het land af te breken.”
De politie schatte dat 42.000 mensen probeerden het terrein van het Parlement binnen te dringen, waarvan sommigen de omliggende straten instroomden. Mensen propten zich op de kinderglijbaan op het grasveld voor een uitkijkpunt; anderen zaten in bomen. De toon was bijna vrolijk; Terwijl mensen wachtten om het krappe gebied te verlaten, speelden sommigen Māori-liedjes die de meeste Nieuw-Zeelanders op school leren.
Een zee van Māori-soevereiniteitsvlaggen in rood, zwart en wit strekte zich uit over het gazon en de straten in. Maar de demonstranten droegen ook Samoaanse, Tongaanse, inheemse Australische, Amerikaanse, Palestijnse en Israëlische vlaggen. In het Parlement vestigden toespraken van politieke leiders de aandacht op de reden voor het protest – een wetsontwerp dat de betekenis van woorden in het oprichtingsverdrag van het land zou veranderen, deze in de wet zou verankeren en ze voor iedereen zou uitbreiden.
De auteur, de libertaire wetgever David Seymour – die Māori is – zegt dat het proces van verhaal voor tientallen jaren van schendingen door de Kroon van het verdrag met Māori een speciale behandeling voor de inheemse bevolking heeft gecreëerd, waar hij tegen is.
De tegenstanders van het wetsvoorstel zeggen dat het constitutionele onrust zou veroorzaken, de rechten van de inheemse bevolking zou verwateren, en dat het verdeeldheid zaaiende retoriek zou hebben uitgelokt over de Māori – die nog steeds benadeeld worden op bijna elk sociaal en economisch vlak, ondanks pogingen van de rechtbanken en wetgevers in de afgelopen decennia om de veroorzaakte ongelijkheden recht te zetten. grotendeels door schendingen van het verdrag.
Er wordt niet verwacht dat het ooit een wet zal worden, maar Seymour sloot een politieke deal waardoor het afgelopen donderdag door een eerste stemming werd geleid. In een verklaring zei hij dinsdag dat het publiek nu opmerkingen kan indienen over het wetsvoorstel, waarvan hij hoopt dat het veel steun zal krijgen.
Seymour liep even het voorplein van het Parlement op om het protest te observeren, hoewel hij niet tot de wetgevers behoorde die waren uitgenodigd om te spreken. Sommigen in de menigte joegen hem uit.
Het protest liet ‘lang op zich wachten’, zei Papa Heta, een van de demonstranten, die zei dat Māori erkenning en respect zocht.
“We hopen dat we ons kunnen verenigen met onze Pākehā-vrienden, Europeanen”, voegde hij eraan toe. “Helaas zijn er mensen die beslissingen nemen die ons in een moeilijke situatie brengen.”
