Van alle grijze zeehonden is Sheba grijzer dan de meeste andere.
De grootmeester van het Cornish Seal Sanctuary werd zaterdag gevierd ter ere van haar 50e verjaardag. Daarmee overschreed ze de levensduur van een zeehond in het wild ruimschoots en is ze mogelijk de oudste in gevangenschap.
“50 jaar worden is een enorme mijlpaal, niet alleen voor Sheba maar voor iedereen die deel heeft uitgemaakt van haar reis”, aldus Tamara Cooper, curator bij de instelling in het zuidwesten van Engeland.
Het zag er niet rooskleurig uit voor de jonge pup toen ze in september 1974 werd gered van een strand in Cornwall.
Ken Jones trof Sheba aan met een hoofdwond en een vervelende oogontsteking en nam haar mee naar huis, waar hij en zijn vrouw Mary zeehonden revalideerden in een zwembad.
Naarmate Sheba ouder werd, groeide ook de reddingsoperatie. Ze verhuisde van Jones’ achtertuin naar de Helford River in het dorp Gweek en breidde uit om jaarlijks meer dan 70 zeehondenwelpen te rehabiliteren.
Sheba’s toestand, waaronder het verlies van haar gezichtsvermogen, verhinderde dat ze naar de zee terugkeerde. Ze heeft het nu langer volgehouden dan alle andere wezens die kwamen en gingen, wat haar tot een geliefde verschijning op de faciliteit maakt.
Sheba’s hoge leeftijd is te danken aan de goede zorg die ze krijgt en de vooruitgang in de diergeneeskunde.
Zeehonden overleven in het wild doorgaans 25 tot 30 jaar, aldus Cooper. Vrouwtjes in gevangenschap kunnen 40 jaar oud worden, terwijl mannetjes ongeveer 30 jaar oud worden.
Op basis van het onderzoek gelooft het personeel van het opvangcentrum dat Sheba de oudste zeehond in gevangenschap is, aldus Heather Green, een specialist in dierenverzorging
Spook, een mannelijke grijze zeehond die in 1965 in het New York Aquarium werd geboren, werd beschouwd als de oudste zeehond toen hij in 2010, enkele weken voor zijn 45e verjaardag, overleed.
Hoewel Sheba bekend en geliefd is bij het publiek en haar baasjes, is ze niet het meest meewerkende wezen.
Toen ze door Jones werd opgevoed, lag zijn focus op redding, revalidatie en vrijlating, zei Green. Er was geen training voor de dieren die tot de laatste jaren achterbleven.
Ze is terughoudend om nieuwe trucjes te leren, zoals omgerold worden voor inspectie van haar buik, vinnen, staarten en tanden. Als het aankomt op het ontvangen van druppels voor haar melkachtige ogen, doet ze het sommige dagen goed, terwijl ze op andere dagen haar gevlekte vachtframe wegwaggelt en terug in het zwembad plonst.
“Ze is een beetje koppig,” zei Green. “Ze was zo gewend om alleen maar gevoerd te worden en niet te hoeven werken voor haar vis, dat ze zelfs nu nog licht protesteert. Als we haar vragen om gedrag te vertonen of zoiets, doet ze dat op haar eigen tempo en ze zal je zeker laten weten of ze zin heeft in training of niet.”
Bij haar zogenaamde zeehondenceremonie bracht een koperen blaasorkest Sheba een serenade en zongen bezoekers en personeel “Happy Birthday.” De eregast kreeg een paarse taart met drie lagen ijs, versierd met haar naam, het getal 50 en verschillende hartjes, en kauwde vrolijk op het kleine visje dat uit de bovenkant stak.
“Ze eet elke vis,” zei Green. “Ze is niet bepaald kieskeurig.”
