Nieuwe film keert terug naar Trumps proces tegen seksueel misbruik en E. Jean Carroll

De openingsregels verraden weinig emotie, maar schrikken toch af: “Ik ben hier omdat Donald Trump mij heeft verkracht. Hij heeft gelogen en mijn reputatie kapotgemaakt, en ik ben hier om te proberen mijn leven terug te krijgen.”

Deze woorden, gereciteerd door drie Hollywood-actrices, zijn ontleend aan de getuigenissen in de civiele processen van E. Jean Carroll tegen de voormalige president, die werd veroordeeld tot het betalen van 88,3 miljoen dollar aan schadevergoeding voor een lang geleden ontmoeting in een kleedkamer van Bergdorf Goodman. Zij vormen de verhalende kracht van Robert Greenwalds korte documentaire over kiezers in strijdtonelen voorafgaand aan de verkiezingen in november.

De actrices – Ellen Burstyn, Kathryn Hahn en Lexi Underwood – vormen een meeslepend verhaal uit Carrolls versie van de gebeurtenissen in een taal die resoneert in het understatement. Ze verschijnen één voor één, eenzame figuren tegen een donker scherm, waarbij hun stemmen versmelten met het verhaal van dat moment halverwege de jaren negentig toen ‘een grappige scène in New York’ in een warenhuis escaleerde tot geweld dat tientallen jaren later zou uitbreken in het presidentschap van Trump. .

“Er was geen audio van de processen”, zegt Greenwald, oprichter van Brave New Films, wiens documentaires, korte video’s, tweets en andere mediaberichten dit jaar 68 miljoen keer bekeken zijn. “Ik heb wekenlang de volledige schriftelijke transcripties doorgenomen. Ik was ontroerd, gemotiveerd en gedreven om dit voor een publiek te krijgen. Als we 3.000 tot 5.000 kiezers in belangrijke staten kunnen verplaatsen, zou dat gigantisch zijn.”

De 17 minuten durende “E. Jean Carroll v. Donald J. Trump” werd deze maand op sociale media vrijgegeven. Greenwald zei dat het de bedoeling is om irreguliere kiezers – zij die niet consistent hun stem uitbrengen – te overtuigen met een “heel menselijk, heel persoonlijk” verhaal dat hen naar de stembus zal leiden. De film en de bijbehorende video’s zijn 6,2 miljoen keer bekeken op TikTok, Facebook, YouTube, Instagram en andere platforms in een low-budget, guerrilla-achtige campagne die Greenwald al bijna twintig jaar aanscherpt.

De onthullingen van Carroll markeerden een meeslepend moment in een presidentschap dat gewend was aan schandalen. De zaak ontstond na de #MeToo-beweging, toen vrouwen in entertainment, politiek en andere vakgebieden mannen, waaronder producer Harvey Weinstein, beschuldigden van seksueel wangedrag. Carroll, schrijver en adviescolumnist, publiceerde in 2019 een verhaal in het tijdschrift New York waarin hij Trump beschuldigde van verkrachting.

In 2023 kende een civiele jury haar $ 5 miljoen toe nadat ze de beschuldiging van verkrachting had afgewezen, maar Trump aansprakelijk had gesteld voor seksueel misbruik en laster. Hij ontkende de beschuldigingen en viel Carroll aan in interviews, verklaringen en op sociale media, waarbij hij haar een ‘gek’ noemde en ‘niet mijn type’. Ze klaagde hem voor de tweede keer aan wegens smaad en won in januari met een schadevergoeding van $ 83,3 miljoen.

Trump ging in beroep tegen de vonnissen en postte onmiddellijk na het proces: “Ons rechtssysteem is uit de hand gelopen en wordt gebruikt als een politiek wapen.”

Zoals de actrices portretteren, was de 80-jarige Carroll naïef, verbrijzeld, vertrouwend, vastberaden, gekwetst en soms humoristisch toen ze in de tribune zat. Ze zei dat Trump naar haar toe kwam en haar vroeg om hem te helpen bij het uitzoeken van een cadeau op de lingerieafdeling. Ze getuigde dat ze ‘opgetogen’ was en hem omschreef als aangenaam en grappig. Maar de zaken veranderden snel. De deur van de kleedkamer werd geopend en vervolgens gesloten. Underwood, die verscheen in de serie ‘Little Fires Everywhere’, zei tegen Carroll: ‘Die deur heeft me jarenlang geplaagd, omdat ik er tegenaan liep.’

“E. Jean Carroll v. Donald J. Trump” en de bijbehorende video’s zijn 6,2 miljoen keer bekeken op TikTok, Facebook, YouTube, Instagram en andere platforms.

(Eduardo Munoz Alvarez / Associated Press)

Ze zei dat Trump haar tegen een muur duwde en zichzelf dichterbij dwong. Hahn, die de hoofdrol speelde in de miniserie ‘Mrs. Fletcher” en “Tiny Beautiful Things”, zeiden: “Hij boog zich voorover en trok mijn panty naar beneden. Zijn vingers gingen mijn vagina in, wat extreem pijnlijk was. … Het was een vreselijk gevoel. … Toen bracht hij zijn penis in. Ik kon die pijn zeker voelen.”

Carroll zei dat ze ‘erg dom’ was en dat de ontmoeting ‘ervoor zorgde dat ik nooit meer een romantisch leven kon leiden.’ Ze getuigde dat “flirten uiteindelijk de slechtste beslissing van mijn leven was” en dat ze niet naar de politie was gegaan omdat ze zich schaamde. In de stem van Burstyn, die 91 is en een Academy Award-winnaar is voor ‘Alice Doesn’t Live Here Anymore’, klinken echo’s van verzet, spijt en de wrange volwassenheid van een overlevende. “Hij is gemeen,” zei ze over Trump, eraan toevoegend dat zijn publieke spot met haar haar het gevoel gaf: “Ik ben te lelijk om aan te vallen. Te lelijk om te verkrachten. … Het raakte me, en het maakte me neerslachtig.’

Een van Carrolls advocaten wordt gespeeld door Regina Taylor, die verscheen in de tv-serie ‘I’ll Fly Away’. Haar andere advocaat in de film is een onbekende mannenstem, die Carroll vroeg, in een preventieve poging om harde ondervragingen van het juridische team van Trump tegen te gaan, of ze de aandacht van de zaak geniet. Ze antwoordt: ‘Aandacht krijgen voor verkrachting is niet’, zei ze even, ‘het is moeilijk. Aandacht krijgen voor het maken van een geweldige driebonensalade, dat zou goed zijn.”

Een aantal acteurs die Greenwald benaderde om Carroll te spelen, waaronder degenen die bekend stonden om hun activisme, wezen hem af. Sommigen maakten zich zorgen over fysieke aanvallen door Trump-aanhangers; anderen, zo vermoedde hij, vonden de film te riskant voor hun carrière in een politiek verdeeld tijdperk. “De angst onder actrices was groot”, zei Greenwald, die niet wilde noemen wie hem had afgewezen. “Ik shock niet snel, dus dat was een verrassing.”

Greenwald, voormalig speelfilm- en tv-regisseur, die ‘The Burning Bed’ maakte, een baanbrekende televisiefilm uit 1984 over een mishandelde vrouw, gespeeld door Farrah Fawcett, richtte in 2005 de non-profitorganisatie Brave New Films op. Tot de documentaires van het bedrijf over politiek en sociale rechtvaardigheid behoren onder meer lange films en korte video’s over de onderdrukking van kiezers, de conservatieve vooroordelen van Fox News, racisme, reproductieve rechten, wapengeweld, de oorlogen in Afghanistan en Irak en het gevangenissysteem. Greenwald is een rondreizende ouderwetse muckraker, die met kleine ploegen, soms alleen hijzelf, werkt om verhalen over onderdrukking en bedreigingen voor de democratie te vertellen van degenen die vaak niet worden gehoord.

Rachel Crooks, Jessica Leeds, Samantha Holvey en voorzitter van Brave New Films Robert Greenwald spreken tijdens een persconferentie gehouden door vrouwen die Donald Trump beschuldigen van seksuele intimidatie in december 2017 in New York City.

(Monica Schipper / Getty Images)

Hij is gedemoniseerd door zijn vijanden, vooral degenen aan de rechterkant. Voormalig Fox News-presentator Bill O’Reilly noemde Greenwald ‘absurd oneerlijk’ en een ‘fanatieke linksist die geobsedeerd is door Fox News’. Greenwalds documentaire over de politieke macht van de conservatieve miljardairsbroers Charles en David Koch kreeg kritiek van hun advocaat, die hem beschuldigde van ‘intimiderend gedrag’ en ‘het afgeleide herhalen van verdraaiingen en verzinsels gemaakt door extreem-linkse bloggers.’

De film ‘Carroll v. Trump’ is zijn laatste poging om via sociale media een bepaald publiek te targeten om een ​​boodschap over te brengen in een zeer interactief digitaal tijdperk. Met een productiebudget van zo’n 20.000 dollar bracht Greenwald, die ingesteld is op algoritmen, de film in zijn geheel uit, maar monteerde ook delen om te passen bij de tijd-, inhoud- en stijlkenmerken van verschillende platforms. “TikTok is een ander publiek dan Facebook”, zei hij, “dus dat wordt een echte uitdaging. Het is zeker niet one size fits all. … Het breekt met het conventionele denken.”

Zoals veel documentairemakers heeft Greenwald te maken gehad met wat hij ‘een radicale bezuiniging op de financiering’ noemde, in een tijd waarin sommige progressieve donoren en stichtingen zich op de politiek richten, terwijl ze weinig rendement voor hun investeringen zien. Hij gaf zijn kantoor in Culver City op – “we werken 100 procent virtueel” – en bracht zijn personeelsbestand terug van 22 naar vijf. Hij huurde goedkopere freelancers in om aan de film ‘Carroll v. Trump’ te werken, waaronder een grafisch ontwerper uit Kosovo, een redacteur uit Utah en een onderzoeker uit Bolivia.

‘Het is wild,’ zei hij. “Je kunt getalenteerde mensen krijgen, maar het waterkoelereffect is verdwenen.”

Voormalig president Trump verschijnt op 4 april 2023 voor de rechtbank voor een voorgeleiding in een zaak waarbij E. Jean Carroll betrokken is.

(Seth Wenig / Associated Press)

“Carroll v. Trump” paste bij Greenwalds esthetiek en zijn portemonnee. Het is minimalistisch, zei hij, waarbij hij opmerkte dat een van zijn grootste invloeden Claude Lanzmann is, die ‘Shoah’ regisseerde, een negen uur durende documentaire over herinneringen aan de Holocaust. Greenwald wilde dat zijn film een ​​soortgelijk gevoel zou oproepen. Burstyn, Hahn en Underwood zijn bij elk schot alleen. Er is weinig muziek en bijna geen graphics, alsof je door een donkere hal dwaalt en verlichte gezichten tegenkomt die een wreed verhaal vertellen terwijl ze de weg wijzen.

De bedoeling, zo zei hij, was niet om de kijker te manipuleren, maar om alles weg te halen “om in haar (Carrolls) ziel te komen.”

Hij hoopt dat de film ervoor zal zorgen dat mensen gaan stemmen. “We vragen ons voortdurend af wat succes is”, zegt Greenwald, die “The Body Keeps the Score” leest, een boek over het genezen van trauma. “De cijfers die we bereiken laten zien dat we succesvol zijn.” Hij voegde eraan toe dat het gebruik van sociale media “een allegaartje is”, zoals vertrouwen op “een vertrouwde boodschapper” om informatie door te sturen naar doelgroepen die met elkaar verbonden zijn. “Het is in essentie,” zei hij, “mond-tot-mondreclame.”