Kan een afbeelding van bevroren pinguïnkuikens tot klimaatactie leiden?

Onze planeet verandert. En onze journalistiek ook. Blijf op de hoogte van het laatste nieuws op onze Klimaat en Milieu pagina.

Meld je hier aan om deze nieuwsbrief elke donderdag in uw inbox te ontvangen.

Deze week:

• Kan een afbeelding van bevroren pinguïnkuikens tot klimaatactie leiden?
• Het grote plaatje: Denkt u dat het een rustig jaar was voor bosbranden? Denk nog eens na
• Een therapeut biedt strategieën voor het omgaan met klimaatangst, waaronder haar eigen

Kan een afbeelding van bevroren pinguïnkuikens tot klimaatactie leiden?

Toen fotograaf Neil Ever Osborne in november 2023 in Antarctica aankwam, wist hij dat hij getuige zou zijn van de effecten van klimaatverandering. Satellietbeelden hadden al aangetoond dat het de plek was van een catastrofale mislukte broedperiode van keizerspinguïns.

De pinguïns, die zee-ijs nodig hebben dat aan land vastzit om te broeden en hun kuikens groot te brengen, leden aan een broedmislukking omdat datzelfde ijs smolt door klimaatverandering. In 2022 bereikte het Antarctische zee-ijs recordlage niveaus. Als gevolg daarvan werden er steeds minder pinguïnkuikens geboren in die kolonies.

“Wat er met deze specifieke kolonie gebeurt, kan een indicatie zijn van wat er kan gebeuren als de temperaturen in Antarctica blijven stijgen”, aldus Osborne.

Wat Osborne vervolgens zag, was moeilijk te negeren. Daar, ingegraven in het ijs, lagen levenloze pinguïnkuikens. Peter Fretwell, hoofdwetenschapper voor de British Antarctic Survey, zei dat de “kuikens waarschijnlijk stierven door onderkoeling nadat ze in smeltpoelen waren gevallen.”

Deze smeltpoelen vormen zich rond de kolonies elke keer dat de temperatuur boven 0 C stijgt. De kuikens vallen erin en verdrinken. Wanneer de temperatuur weer daalt, stollen de poelen en sluiten hun lichamen in. Osborne zag tientallen kuikens zoals deze. Hoe verder hij liep, hoe meer hij zag. Hij legde deze beelden vast om te gebruiken als onderdeel van zijn aankomende tentoonstelling in de Berenson Fine Art Gallery in Toronto.

“Deze specifieke serie is op sommige manieren behoorlijk spookachtig geworden,” zei Osborne. “Maar ook een manier om iedereen eraan te herinneren dat nergens op planeet Aarde onaangetast zal blijven door een opwarmende wereld.”

Osborne wil met zijn tentoonstelling van foto’s van Antarctica het gesprek en de actie over de opwarming van de aarde op gang brengen en landen aanmoedigen om het land, de zee en de wilde dieren op en rond Antarctica te beschermen.

Osborne hoopt dat deze tentoonstelling mensen motiveert om een ​​petitie te ondertekenen ter bescherming van de ecosystemen in Antarctica. Hij hoopt dat dit de besluitvormers tijdens een komende vergadering van de Commissie voor het behoud van de levende rijkdommen in de Antarctische wateren zal beïnvloeden om beschermde mariene gebieden in de Zuidelijke Oceaan in te stellen.

Fotografie is niet de enige kunstvorm die klimaatactie op gang brengt. Alvin Erasga Tolentino, artistiek directeur van Erasga Dance Company in Vancouver, worstelde jarenlang met beelden van overstromingen door tyfoons in zijn geboorteland de Filipijnen en worstelt nu met de woedende bosbranden in British Columbia. Om zijn frustratie te illustreren, wendde Alvin zich tot dans.

“Dat is de kracht van dans,” zei Tolentino. “Het gaat niet om het verbale. Het gaat niet om woorden. Het gaat ook om het spirituele dat uitgedrukt moet worden door middel van bewegingen.”

Nu heeft Tolentino, samen met choreografen Naishi Wang en Alvin Collantes, een nieuwe show geproduceerd over de klimaatcrisis. Alle drie de choreografen geloven dat er nog hoop is. Net als Osborne geloven ze dat verandering begint met conversatie en het reflecteren op de kracht van collectieve actie.

“Het rimpeleffect is echt samen,” zei Tolentino. “We zijn niet één die optreedt, maar samen optreden als een gemeenschap.”

De tentoonstelling van Osborne Antarctica: ijs en schaduwen loopt van 28 september tot 12 oktober in de Berenson Fine Art Gallery in Toronto. Tolentino’s Wat op aarde vindt plaats van 18 tot en met 20 september in het Roundhouse Community Arts Centre in Vancouver.

— Daniëlle Piper

Oude nummers van Wat is er in hemelsnaam aan de hand? Zijn hierDe klimaatpagina van CBC News is hier.

Luister naar onze podcast en radioshow. In onze nieuwste aflevering: De toekomst ziet er misschien groen uit voor boorders die op zoek zijn naar werk buiten de olie-industrie. De vraag naar geothermische warmtepompen groeit en daarvoor zijn mensen nodig met de vaardigheden om diep onder de grond te boren en energie te benutten om huizen te verwarmen en te koelen. Het blijkt dat boren een duurzame baan is, in meer dan één opzicht.

Wat op aarde dropt elke woensdag en zaterdag nieuwe podcastafleveringen. Je vindt ze op je favoriete podcast-app of op aanvraag op CBC LuisterDe radioshow wordt uitgezonden op zondag om 11.00 uur en 11.30 uur in Newfoundland en Labrador.

Feedback van lezers

In reactie op het verhaal van vorige week over het bestrijden van bosbranden wordt een baan die het hele jaar door duurt, Pam Garratt Dunlop schreef: “Er is de laatste tijd veel beschreven over culturele en voorgeschreven branden. Ik wou dat er een artikel en/of een database zou zijn die de inheemse en andere informatie over dit onderwerp voor ons allemaal beschikbaar zou maken… Ik weet ook dat er in het westen veel informatie te vinden is, als je die maar kunt vinden, over het gebruik van druppelirrigatie/soakerslangen om daken en andere oppervlakken te beschermen in tijden van potentiële bosbranden. Ik weet dat je zulke systemen ook kunt gebruiken om daken te koelen. Details? Bronnen?”

Er is absoluut veel waardevolle inheemse kennis en praktijken met betrekking tot vuur die beginnen te worden erkend. We weten niet zeker of er een database is, maar CBC heeft hier onlangs behoorlijk wat artikelen over gepubliceerd, waaronder dit prachtig diepgaand stuk van onze collega’s in BC eerder dit jaar. Wat betreft sprinklers om daken te beschermen en te koelen, dat is een interessant onderwerp. We kunnen het nu niet in detail onderzoeken, maar Fire Smart BC heeft er een factsheet over.

Schrijf ons op whatonearth@cbc.ca.

Het grote plaatje: Denkt u dat het een rustig jaar was voor bosbranden? Denk nog eens na

2023 was het ergste bosbrandseizoen in de Canadese geschiedenis, waarbij 17 miljoen hectare werd verwoest en meer CO2-uitstoot dan de meeste landen met de hoogste CO2-uitstoot. In vergelijking daarmee leek 2024 misschien rustig, met uitzondering van de brand die verwoeste Jasper National Park en de nabijgelegen stad. Maar het was eigenlijk het op één na slechtste seizoen (na 2023) sinds 1995 — en het is nog niet voorbij. De afbeelding hierboven is een recente screenshot van CBC’s Wildfire Tracker. Bekijk het om bij te houden waar nu bosbranden zijn, hoeveel er in elke provincie is verbrand en wat de gevolgen zijn voor de luchtkwaliteit in uw gemeenschap.

— Emily Chung

Heet en opgewonden: Provocerende ideeën van over het hele web

Ik ben therapeut. Door mensen te helpen omgaan met hun klimaatangst, leer ik mijn eigen angst te beheersen.

Deze First Person-column is de ervaring van Amy Green, een geregistreerde psycholoog die in Salmon Arm, BC woont. Alle specifieke verhalen en citaten van cliënten zijn met hun toestemming gebruikt. Voor meer informatie over de First Person-verhalen van CBC, zie de FAQ.

“Ik doe het dit jaar een stuk beter,” zei Julie toen ik haar vroeg hoe ze deze zomer doorkomt. “Al die regen in juni was een enorme zegen.”

Ik ben psycholoog en Julie is cliënt bij mijn praktijk in Salmon Arm, een plattelandsgemeenschap in het zuidelijke binnenland van Brits-Columbia. Onze bijeenkomst in augustus was de laatste in een reeks sessies sinds ze mij een paar jaar geleden had benaderd voor hulp bij haar klimaatangst.

Die angst neemt elk jaar toe tijdens het brandseizoen.

“Ik ben gewoon dankbaar dat ik volgend weekend naar de bruiloft van mijn neef kan gaan,” voegde ze eraan toe met gebroken stem.

“Als er nu een lokale brand zou zijn en we op evacuatie-alert zouden staan, zou ik niet kunnen gaan. En dat is waar de angst voelt alsof het me verlamt.”

Haar woorden resoneren meer met mij dan ze weet. De afgelopen jaren is mijn eigen klimaatangst – een aandoening die wordt gedefinieerd in Het handboek van de klimaatpsychologie als gevolg van de toegenomen nood als reactie op de dreiging van klimaatverandering — soms allesoverheersend is geworden.

En ik ben niet de enige. Een recente samenvatting van het publieke opinieonderzoek toonde aan dat de meeste Canadezen zich zorgen maken over klimaatverandering en willen dat overheden en bedrijven hier meer aan doen.

Soms is mijn angst zo zwaar dat het verstikkend is. Als moeder van drie- en zesjarige dochters word ik geplaagd door knagende vragen.

Als het in 2024 40 graden is, hoe zien de voorspellingen voor de toekomst van mijn kinderen er dan uit? Hebben ze schone lucht om in te ademen en vers water om te drinken? Of is het allemaal hongersnood, overstromingen en wateroorlogen?

Ik besef ook dat mijn CO2-voetafdruk wereldwijd enorm is. Ik woon in een groot huis — ruim boven de gemiddelde Canadese vierkante meters — dat we verwarmen met aardgas. Hoewel ik vliegreizen nu beperk, heb ik al meer vliegreizen gemaakt dan ik ooit zou kunnen tellen.

Ik voel me oneindig schuldig dat degenen die het minst hebben bijgedragen aan de klimaatcrisis het meest lijden.

In Canada, Inheemse gemeenschappen zijn goed voor 42 procent van de evacuaties vanwege bosbranden en onevenredige mentale en fysieke gezondheidseffecten ervaren. Tijdens de afgelopen jaren Brand in Bush Creek Oost, waarbij meer dan 45.000 hectare in de buurt van Salmon Arm in vlammen opging, gingen 31 huizen van de Skwlāx te Secwepemcúl̓ecw First Nation verloren.

We zijn geen vreemden voor bosbranden in Salmon Arm, maar de Bush Creek-brand kwam bijzonder dichtbij, aangezien de ene na de andere cliënt hun verhalen over verdriet en verlies deelde. Sommigen werden gedwongen te evacueren in werkelijk angstaanjagende omstandigheden, terwijl anderen op de grond werkten als hulpverleners of achter de schermen in ondersteunende rollen.

Een jaar later help ik een aantal van hen om hun trauma langzaam en zorgvuldig te verwerken.

We gebruiken therapieën die helpen om herinneringen aan vlammen en rook om te zetten in beelden die meer afstandelijk en georganiseerd aanvoelen. Alomtegenwoordige negatieve gedachten van “Ik ben in gevaar” veranderen in “Het is nu voorbij” en “Ik ben veilig.” Een cliënt visualiseert een krachtige grizzlybeer die haar naar veiligheid leidt, elke keer dat de flashbacks komen.

Steeds meer tieners — angstig en boos over de klimaatpuinhoop die ze erven — belanden ook in mijn kantoor. Velen denken de toekomst is beangstigend.

Een van mijn tienercliënten vertelde me dat ze de zomervakantie steeds meer vreest vanwege het altijd aanwezige brandgevaar.

Ze maakt zich zorgen over zaken als afnemende stromingen in de Atlantische Oceaan, voedselzekerheid en over de dood van hadj-pelgrims in de verschroeiende hitte.

Ik vroeg hoe ze met de angst omging.

“Ik denk dat het vooral afleiding was,” zei ze schouderophalend.

“Misschien zijn er nog andere strategieën”, opperde ik vriendelijk.

Je kan lees hier meer over Amy Greens strategieën om met klimaatangst om te gaan.

Hebt u een boeiend persoonlijk verhaal over klimaatverandering dat u wilt delen met CBC News? Pitch hier een First Person-column.

Blijf op de hoogte!

Bedankt voor het lezen. Zijn er onderwerpen die u graag behandeld wilt zien? Vragen die u beantwoord wilt zien? Wilt u gewoon een vriendelijk woordje met ons delen? We horen graag van u. Stuur ons een e-mail op whatonearth@cbc.ca.

Meld je hier aan krijgen Wat is er in hemelsnaam aan de hand? elke donderdag in uw inbox.

Redacteuren: Emily Chung en Hannah Hoag | Logo-ontwerp: Sködt McNalty