Een Canadese man probeerde maandenlang zijn zus uit het door oorlog verscheurde Soedan te krijgen. Ze stierf terwijl ze wachtte

Toen de federale overheid eind februari een programma lanceerde om mensen in het door oorlog verscheurde Soedan te herenigen met hun families in Canada, was Seif Omran Mansour er klaar voor.

De civiel ingenieur uit West Vancouver stond ’s ochtends vroeg op en wachtte achter zijn computer, zodat hij als eerste in de rij zou staan ​​om namens zijn twee zussen en hun gezinnen een aanvraag in te dienen.

Zeven maanden later wacht Mansour nog steeds. En zijn oudste zus is dood.

“Als het proces een beetje efficiënter en ook sneller was geweest, versneld, zou ze in Canada zijn geweest en zou ze dit nooit hebben meegemaakt”, vertelde Mansour. Zoals het gebeurt gastheer Nil Köksal.

“Dit is onrecht, en dat onrecht en de traagheid van dit proces kosten levens.”

Monsour, wiens verhaal voor het eerst werd gerapporteerd door de Globe and Mailis een van de duizenden Soedanese Canadezen die worstelen met bureaucratie om hun families in veiligheid te brengen via het federale herenigingsprogramma.

Het programma is opgezet als reactie op de burgeroorlog en biedt directe familieleden van Canadese burgers en ingezetenen een permanente verblijfsvergunning.

Het programma bereikte in juni de limiet van 3.250 aanvragen voor 7.300 mensen. Maar tot nu toe is er nog geen enkele persoon in Canada aangekomen of goedgekeurd om te komen.

Michelle Carbert, woordvoerder van Immigration, Refugees and Citizenship Canada, vertelde CBC dat het agentschap de aanvragen “zo snel mogelijk” beoordeelt.

“Het is belangrijk om op te merken dat programma’s voor permanente bewoners, zoals het humanitaire traject in Soedan, meerdere beoordelingsstappen omvatten voordat een aanvraag wordt goedgekeurd”, aldus Carbert in een e-mailverklaring.

“Bij het reageren op internationale crises stemt Canada elke reactie af op de unieke behoeften van degenen die onze steun nodig hebben.”

Buiten het programma om, zegt ze, hebben meer dan 2.600 mensen in Soedan sinds mei 2023 toestemming gekregen om permanent of tijdelijk naar Canada te reizen.

‘Wij worden niet gelijk behandeld’

Mansours zus, Ihsan Omran Mansour, was een 60-jarige veterinaire onderzoeker en moeder van twee uit Khartoem, de hoofdstad van Soedan. Zij en haar familie hebben de oorlog doorgebracht met vluchten van stad naar stad.

Ze stierf op 16 augustus aan een astma-aanval in de stad Port Sudan, omdat ze geen toegang had tot medische zorg. De burgeroorlog in Soedan heeft het gezondheidszorgsysteem in puin achtergelaten.

Haar twee dochters, allebei begin twintig, zagen het gebeuren.

“Mijn nichtjes zijn er kapot van,” zei Mansour. “Het was heel traumatisch. Ze wisten niet wat ze moesten doen.”

Gevraagd wie hij verantwoordelijk houdt, wees hij eerst met een vinger naar de strijdende partijen in Soedan. Maar hij geeft ook Canada de schuld.

Hij zegt dat hij hoge verwachtingen had toen hij een aanvraag indiende om zijn zussen hierheen te halen. Hij had immers op het nieuws gezien hoe tienduizenden Oekraïense vluchtelingen naar Canada kwamen nadat Rusland hun land was binnengevallen, met meer verwacht tegen het einde van het jaar.

“Wij worden niet gelijk behandeld”, zei hij.

Huwaida Medani van Halifax is het daarmee eens. Ze diende in februari een aanvraag in om haar broer, zijn vrouw en hun zes kinderen naar Canada te halen, en heeft nauwelijks iets gehoord van immigratieambtenaren over de status van hun dossier. Haar familieleden zijn inmiddels gevlucht naar Saoedi-Arabië.

Volgens het Canadese programma moeten Soedanese Canadezen de kosten betalen om hun gezin naar Canada te halen en de volledige financiële verantwoordelijkheid voor hen dragen zodra ze aankomen.

Terwijl Medani spaart voor de uiteindelijke komst van haar familieleden, betaalt ze ook om hen te onderhouden in Saoedi-Arabië. Volgens de voorwaarden van hun visum voor een jaar mogen de volwassenen daar niet werken en mogen de kinderen niet naar school.

Ondanks dit alles zegt ze dat ze een van de gelukkigen is. Haar familie leeft immers nog en heeft een dak boven hun hoofd.

“Niet iedereen had dat voorrecht”, vertelde ze aan CBC.

Minister van Immigratie Marc Miller zei in maart dat hij verwachtte dat de eerste aanvragers voor het programma eind dit jaar in Canada zouden aankomen.

Medani, die in groepsgesprekken zit met andere Soedanese Canadezen die op hun aanvraag wachten, zegt dat sommige mensen te horen krijgen dat hun aanvraag pas in 2027 of 2028 wordt verwerkt.

Anderen, zoals Mansour, vertellen dat hun familieleden zijn gestorven terwijl ze wachtten.

“Het is gewoon krankzinnig,” zei ze. “Geen enkele plek op de hele wereld maakt mee wat Soedan meemaakt.”

Enorme humanitaire crisis

Soedan verkeert sinds april 2023 in oorlog, toen er gevechten uitbraken tussen het leger en de paramilitaire Rapid Support Forces, waardoor een geplande overgang naar een burgerregering werd verijdeld.

De oorlog, die vorige maand de 500 dagen passeerdeheeft honderdduizenden mensen gedood. Soedan heeft meer ontheemden dan enig ander land ter wereld, inclusief het door oorlog verscheurde Syrië en Oekraïne.

KIJK | De burgeroorlog in Soedan duurt voort:

Hulporganisaties smeken om wereldwijde hulp nu burgeroorlog in Soedan al meer dan een jaar duurt

Na meer dan een jaar van wrede burgeroorlog in Soedan, waarbij steden in puin zijn gelegd en miljoenen mensen ontheemd zijn geraakt, waarschuwen humanitaire organisaties dat de wereld het conflict vergeet, terwijl internationale hulp juist hard nodig is.

De Verenigde Naties schatten dat 25,6 miljoen mensen – meer dan de helft van de Soedanese bevolking van voor de oorlog – het risico lopen op acute hongersnood.

Hulporganisaties zeggen dat het gebrek aan specifieke financiering, in combinatie met de ingestorte infrastructuur in Soedan, het vrijwel onmogelijk maakt om de mensen in nood te bereiken.

“Mensen sterven in stilte, in feite op massale schaal”, zegt Tuna Turkmen van Artsen zonder Grenzen verteld Zoals het gebeurt vorige maand.

Mansour koestert ondertussen de hoop dat hij herenigd zal worden met zijn rouwende nichtjes. Hij moest hun aanvragen opnieuw indienen, omdat ze eerder als afhankelijken van hun moeder werden vermeld.

Zijn zus, zegt hij, was een “toegewijde professional”, een “liefdevolle moeder” en een “hardwerkende dame”.

“Ze is heel, heel, heel erg geliefd door iedereen om haar heen, haar collega’s, haar familie, dochters. En we missen haar. We missen haar heel erg,” zei hij.

“We moeten druk uitoefenen op de Canadese regering. We moeten de aandacht vestigen op wat er in Soedan gebeurt.”