De ontheemden van Libanon worstelen met verdriet en wanhoop als ze naar huis terugkeren | Israël valt Libanon Nieuws aan

Beiroet, Libanon – Toen Israël en Hezbollah woensdag instemden met een staakt-het-vuren, slaakte Adnan Zaid een zucht van verlichting.
Hij en zijn gezin waren de hele nacht wakker geweest vanwege de donderende luchtaanvallen van Israël op de hoofdstad van Libanon.
De angst nam af nadat het verwachte staakt-het-vuren om vier uur ’s ochtends van kracht werd, maar toch ontstond er ongerustheid over de toekomst.
“Eerlijk gezegd ben ik nog steeds bang dat er iets zal gebeuren”, zei Zaid tegen Al Jazeera. “Ik betwijfel of het staakt-het-vuren stand zal houden.”
Zaid is een van de ongeveer 650 mensen die hun huizen ontvluchtten naar een pension gerund door een lokale hulpgroep in Karantina, een district met voornamelijk lage inkomens in Beiroet.
Hij is niet de enige met gemengde gevoelens over het nu geldende staakt-het-vuren en twijfelt of het wel veilig is om naar huis te gaan.
Velen willen graag hun leven weer opbouwen, maar sommigen aarzelen om terug te keren naar door oorlog verscheurde buurten waar huizen en levensonderhoud zijn verwoest en elk gevoel van veiligheid is verdwenen.
“Alle deuren en ramen in mijn huis zijn kapot. Het dak is ingestort en granaatscherven van alle explosies hebben het interieur bedekt”, zei Zaid.
‘We kunnen nu niet terug. We hebben tijd nodig om de boel op te knappen. Het zal vijf tot zes dagen duren voordat we erachter komen of ons huis bewoonbaar kan worden gemaakt.”
Onwillig om te vertrekken
Israël en Hezbollah begonnen voor het eerst te vechten op 8 oktober 2023, toen de Libanese groep een laag sudderend vuurgevecht over de grens tussen Israël en Libanon escaleerde uit solidariteit met de bevolking van Gaza, die Israëlische bombardementen te verduren kreeg.
Hezbollah beloofde te stoppen als Israël zijn oorlog tegen de belegerde enclave zou beëindigen, die begon na een door Hamas geleide aanval op Zuid-Israël op 7 oktober 2023.
In plaats daarvan escaleerde Israël zijn disproportionele aanvallen op Hezbollah en kondigde eind september een invasie van Zuid-Libanon aan.
Mohamad Kenj, 22, wil niet terugkeren naar zijn huis, dat beschadigd is maar nog steeds bewoonbaar is
De campagne van Israël, zei hij, vernietigde alle vormen van sociaal en commercieel leven in zijn wijk in Dahiyeh, een bruisende wijk in de zuidelijke buitenwijken van Beiroet die banden heeft met Hezbollah.
“Zelfs als ik erin slaag mijn kamer in te richten en mijn huis op te knappen, is er daar geen leven”, vertelde Kenj aan Al Jazeera vanuit de bescheiden kamer in Karantina waar hij met zijn vader zat.
Maar Kenj weet dat hij op een gegeven moment zal moeten terugkeren, omdat hij nergens anders heen kan.
Vrijwilligers in Karantina verwachten dat het opvangcentrum enkele weken open blijft. Het hangt ervan af hoeveel ontheemde gezinnen de komende dagen naar hun huizen terugkeren en of het staakt-het-vuren stand houdt.
Ze zeiden dat de plaatselijke gemeente de uiteindelijke beslissing zal nemen, en er zijn tot nu toe geen officiële aankondigingen geweest.

Naar huis gaan
Zodra Israëlische gevechtsvliegtuigen en drones het luchtruim van Beiroet verlieten, begonnen tientallen gezinnen in Karantina hun bezittingen in te pakken.
Woensdagmiddag tegen de middag was ongeveer de helft van het onderkomen leeg en maakten veel meer mensen zich klaar om te vertrekken.
Fatima Haidar, 38, was in haar kamer kleren, potten, pannen en dekens in koffers aan het proppen.
De gescheiden moeder van vijf kinderen zei dat ze voor het eerst met haar moeder en familieleden naar Karantina kwam, een paar dagen nadat Israël op 27 september 80 bommen op Dahiyeh had laten vallen om Hezbollah’s leider Hassan Nasrallah te doden.
De aanval van Israël leidde tot een massale uittocht uit Dahiyeh en dwong Haidar en haar familie aanvankelijk op straat te slapen omdat de meeste overheidsschuilplaatsen vol waren. Uiteindelijk hoorden ze dat er ruimte voor hen was in Karantina.
Wekenlang gingen ze om beurten naar Dahiyeh om hun appartement te controleren en ze keken ernaar uit om terug te keren.
Maar slechts een dag voor het staakt-het-vuren werd het beschadigd door Israëlische luchtaanvallen. De muren, zei ze, waren afgebrokkeld en gebroken glas en puin bedekten hun huis.
“We zijn blij dat de oorlog eindelijk voorbij is, maar we zijn er kapot van dat ons huis verwoest is”, zei Haidar.
Hoewel dit moment bitterzoet is, weigert Haidar nog langer weg te zijn van haar gemeenschap en staat ze erop dat ze hun leven opnieuw zullen opbouwen.
“We weten niet waar we precies heen gaan, maar we gaan hier niet blijven.”
Verdriet en verlies
Israël escaleerde dinsdagavond zijn bombardementen op Beiroet, uren voordat het staakt-het-vuren van kracht werd.
Kenj’s neef Mohammed kwam om bij een Israëlische luchtaanval in Bashoura, een dichtbevolkte wijk in het hart van de stad. Hij overleefde de hele oorlog, maar werd in de laatste uren gedood.
“Mijn moeder ging vandaag naar de begrafenis om haar respect te betuigen en om hem te rouwen”, vertelde hij aan Al Jazeera. “Ik wou dat ik hem beter kende, maar hij was ouder dan ik en had een vrouw en kinderen die de staking overleefden, en we hadden niet veel gemeen.”
Kenj worstelt nog steeds met verdriet nadat hij een familielid en zijn gevoel van thuis en veiligheid heeft verloren.

In tegenstelling tot eerdere conflicten tussen Hezbollah en Israël gelooft hij niet dat de laatste als een overwinning kan worden opgeëist.
“We rouwen en we zijn depressief. Iedereen die je vertelt dat we hebben gewonnen, liegt”, zei hij tegen Al Jazeera, waarin hij een algemeen sentiment in het asiel vertelde.
Ayat Mubarak, 64, zei dat de stemming onder haar familie heel anders is dan tijdens de oorlog van 2006.
Ook al waren ze hun huis kwijtgeraakt, ze waren opgewekt omdat ze er vast van overtuigd waren dat Hezbollah de overwinning had behaald. Deze keer zijn ze minder overtuigd.
Mubarak nam een trekje van een sigaret en voegde eraan toe dat haar man op weg was naar Dahiyeh om te controleren of hun huis intact was. Ze hoopt dat dit zo is, zodat ze eindelijk kunnen terugkeren.
‘Als mijn man ons vertelt dat ons huis weg is, dan is dat Gods plan’, zei ze berustend.
“God schrijft het lot van ieder van ons.”