AFPDe contouren van het akkoord over een staakt-het-vuren en de vrijlating van gijzelaars in Gaza, dat momenteel door Israël en Hamas wordt besproken tijdens indirecte gesprekken in Doha, liggen sinds mei op tafel. Dus waarom wordt er opnieuw verwacht dat het zou kunnen werken, na acht maanden van de oorlog bevroren te zijn geweest?
Er zijn verschillende dingen veranderd, zowel op politiek vlak als op het terrein.
De eerste is de verkiezing van Donald Trump als de volgende Amerikaanse president.
Hij heeft dreigde dat “de hel” zou losbarsten als de gijzelaars niet werden vrijgelaten vóór zijn aantreden op 20 januari.
Hamas zou dit heel goed kunnen lezen als een teken dat zelfs de zwakke remmen die de regering-Biden gebruikte om de Israëlische regering in toom te houden, zouden worden opgeheven, hoewel het moeilijk voor te stellen is wat dat zou kunnen betekenen voor een gebied dat al zo verbrijzeld is door vijftien maanden oorlog. .
Ook Israël voelt de druk van de komende president om een einde te maken aan het conflict in Gaza, wat de hoop van Trump op een bredere regionale deal dreigt te verstoren, en zijn gewenste imago als president die oorlogen beëindigt.
ReutersAan de andere kant wordt de Israëlische premier Benjamin Netanyahu geconfronteerd met voortdurende druk van zijn extreemrechtse coalitiebondgenoten om de oorlog voort te zetten.
Maar Trump zou ook een aanwinst voor hem kunnen zijn bij het overtuigen van zijn bondgenoten om de deal te accepteren en in de regering te blijven; de nieuwe Amerikaanse president en de man die hij als Israëlische ambassadeur heeft uitgekozen, worden gezien als voorstanders van de Israëlische nederzettingen op de bezette Westelijke Jordaanoever, wat de extreemrechtse minister van Financiën van Israël, Bezalel Smotrich, heeft gezegd. heeft gezegd dat hij wil annexeren.
Maar na een ontmoeting met de premier gisteravond leek Smotrich niet overtuigd en schreef hij op sociale media dat de huidige deal “een catastrofe” was voor de nationale veiligheid van Israël en dat hij deze niet zou steunen.
Sommigen in Israël zijn echter van mening dat zowel Smotrich als zijn extreemrechtse bondgenoot, minister van Nationale Veiligheid Itamar Ben-Gvir, hun huidige rol in de Israëlische regering zien als hun beste kans om de controle over de Westelijke Jordaanoever te versterken, vooral nu Trump terugkeert naar de Westelijke Jordaanoever. Witte Huis, en dat het onwaarschijnlijk is dat ze gevolg zullen geven aan hun dreigementen om te stoppen.
ReutersHet tweede dat is veranderd, is de groeiende druk op Netanyahu vanuit zijn eigen militaire establishment.
Er wordt algemeen gerapporteerd dat sleutelfiguren hem herhaaldelijk hebben uitgedaagd over de slinkende militaire doelen bij het voortzetten van de oorlog, na de moord op de top van Hamas en de decimering van Gaza.
Vorige week werden tien Israëlische soldaten gedood in Gaza, wat een nieuw licht werpt op de kosten van de oorlog voor Israël, en op de eeuwige vraag of de ‘totale overwinning’ op Hamas die Netanyahu heeft beloofd haalbaar is.
Sommige analisten suggereren nu dat Hamas sneller aan het herbouwen is dan Israël het verslaat, en dat Israël daarom zijn strategie moet heroverwegen.
En er speelt ook hier een derde – regionale – verschuiving een rol in de verschuiving in verwachtingen: de verzwakking en erosie van Hamas-bondgenoten in Iraanse ‘as van verzet’van Hezbollah in Libanon tot Bashar al-Assad in Syrië, samen met de moord op Hamas-leider Yahya Sinwar in Gaza.
ReutersOm al deze redenen wordt dit moment gezien als de beste kans in maanden om de kloof tussen Israël en Hamas te overbruggen en een einde te maken aan de oorlog.
Wat in de acht maanden sinds de laatste onderhandeling niet is veranderd, zijn de verschillen tussen hen.
De sleutel daarvan is een direct conflict tussen de belangrijkste zorg van Hamas, die de oorlog wil beëindigen, en die van Israël, dat de deur open wil houden voor hervatting van het conflict, hetzij om politieke of militaire redenen.
De overeenkomst, zoals uiteengezet door president Joe Biden in meiis verdeeld in drie fasen, waarbij een permanent staakt-het-vuren pas in fase twee van kracht wordt.
Het succes zal nu waarschijnlijk afhangen van de vraag of er garanties kunnen worden gevonden om de vrees van Hamas weg te nemen dat Israël zich na de eerste fase van de vrijlating van gijzelaars uit de overeenkomst zal terugtrekken.
Vragen over het beheer van het grondgebied waaruit Israël zich terugtrekt, zijn in dit stadium ook onduidelijk.
Maar het web van diplomatie dat de afgelopen week door de regio trok, en het feit dat Netanyahu de hoofden van de Israëlische veiligheidsdiensten naar de gesprekken in Doha heeft gestuurd, samen met een belangrijke politieke adviseur, zijn bemoedigende signalen.
Dat geldt ook voor het vertrek naar Doha van de Palestijnse gevangenencoördinator Qadoura Fares.
De deal is nog niet rond – en de gesprekken zijn al eerder mislukt.
Deze oude deal voedt nieuwe hoop, deels omdat de onderhandelingen plaatsvinden in een nieuwe regionale context, met toenemende druk zowel intern als van belangrijke bondgenoten in het buitenland.
