Er zijn veel vragen over de bosbranden die zich nog steeds een weg banen door Los Angeles en hele wijken met een ondoorgrondelijke snelheid en wreedheid vernietigen. Waardoor zijn de branden ontstaan? Hadden we het bloedbad waar we tot nu toe getuige van zijn geweest, kunnen vermijden? Zullen we ooit nog het evacuatiemeldingssysteem vertrouwen, met al zijn valse waarschuwingen, niet-waarschuwingen en inconsistenties van telefoon tot telefoon?
Maar er is één overheersende vraag aan ons gesteld – de inwoners van de stad en provincie LA: “Gaat het?”
Ik heb tientallen vragen ontvangen sinds de vlammen de Pacific Palisades en Altadena overspoelden, en ze blijven overal op de kaart opduiken. De briefjes zijn natuurlijk afkomstig van vrienden en familie, maar ook van losse kennissen, verre werkcontacten en mensen die ik nog nooit heb ontmoet. Ze hebben ingecheckt via sms, e-mail, IM’s, chats en alle andere denkbare manieren sinds de ramp nationaal en mondiaal nieuws haalde.
Hoe is het met je? Ik kijk naar het nieuws over de branden in LA
— WhatsApp-bericht
Angelenos waarmee ik heb gesproken, ontvangen ook een groot aantal check-ins. De meerderheid is dankbaar voor de bezorgdheid, een paar anderen vinden het aantal vragen overweldigend. Ik ben lid van de eerste groep.
Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest dat ik zo’n overwicht aan ongevraagde berichten heb ontvangen, en dat zegt veel, aangezien vaardigheden op het gebied van snelle verwijdering een kroon op mijn decennialange carrière in de journalistiek zijn.
Het ontvangen van deze vragen betekent dat we het geluk hebben dat we mensen in of rond ons leven hebben die een gooi doen, zoals een dierbare oude vriend uit South Carolina die sms’teGaat het goed met je en woon je niet in de regio waar dit gebeurt? Een journalist in Turkije met wie ik al een jaar geen contact meer had en die contact opnam via WhatsApp: Hoe is het met je? Ik kijk naar het nieuws over de branden in LA. Ik maak me zorgen om je. Ik hoop dat alles in orde is.
En een East Coaster waarmee ik heb gewerkt, maar die ik nooit persoonlijk heb ontmoet en die e-mailde: Hé, ik denk aan jou en je familie terwijl deze branden woeden. Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je veilig blijft.
Ik heb nog niet iedereen beantwoord, maar dat zal ik nog doen. Ze moeten weten dat we veilig zijn en dat ons huis nog overeind staat.
Maar om te beweren dat alles in orde is, is niet precies de waarheid. We zijn uitgeput, verbijsterd en vooral rouwend om de vernietiging om ons heen. We wonen aan de rand van de Eaton-brandzone en het was angstaanjagend. Oorverdovende, hevige windstoten voelden alsof ze ons dak eraf zouden scheuren. Donkere rookpluimen overspoelden onze buurt. De griezelige gloed van vlammen terwijl ze meerdere heuvels tegenover ons huis bestormden.
Conflicterende evacuatiewaarschuwingen, waarvan geen enkele werd gecoördineerd via de drie telefoons in ons huishouden (of de tientallen in ons blok), zorgden voor verwarring en paniek. We ontvingen meerdere, uiteenlopende berichten op verschillende tijdstippen, van evacuatiewaarschuwingen tot een “Leave Now!” bestelling, elk vergezeld van dat hersenkrakende alarm. Toen kwam de brand in West Hills (genaamd de Kenneth-brand) met een even onduidelijke evacuatiewaarschuwing/bevel voor onze bejaarde ouders. De terreur werd groter. Waar ga je heen als ieders huis wordt bedreigd?
George Cunningham loopt woensdag door het puin van zijn huis in Altadena, nadat het verwoest was door de brand in Eaton.
(Allen J. Schaben/Los Angeles Times)
Wat betreft de Jij oké? Er zijn Angelenos die de talloze vragen hinderlijk vinden, zoals die meedogenloze sms-ketens die elke vorm van gemeenschappelijke gebeurtenis voeden: een sterfgeval, een luidruchtig buurtfeest, de teleurstelling van ‘Squid Game Seizoen 2’.
Ik snap het. Er is op dit moment veel te verwerken en te verwerken, vooral voor degenen die hun huis of dierbaren zijn kwijtgeraakt, en voor gemeenschappen die met nieuwe branddreigingen worden geconfronteerd. Om verder te gaan dan een “ja” of “nee” is reflectie nodig, waar velen van ons nog niet aan toe zijn. “Het beantwoorden van alle berichten is als een verplichting, en dat kan ik nu gewoon niet”, vertelde een New Yorkse transplantatieman die aan de Westside woont. ‘En ik krijg er nu meer van dan toen de brand woedde.’
Een andere inwoner van LA zei dat ze het gevoel hebben dat veel van de zorgen plichtmatig zijn, en erger nog, een onoprechte poging van mensen die ze hebben gezuiverd om ‘weer in hun leven te komen’. Ik weet het, het is hard, maar probeer je oordeel te bewaren. We hebben allemaal verschillende manieren om ermee om te gaan, en de meesten van ons zijn meer dan uitgeput.
Zoiets simpels als koffie zetten vergt vijf keer zoveel energie en focus als je overgaat van de overlevingsmodus na een ramp naar de realiteit na een ramp. In ons huis ligt er nog steeds kleding verspreid over de slaapkamer van het in- en uitpakken van ‘go bags’. Onze post is sinds dinsdag niet meer geopend. De kerstboom staat nog.
Huizen verwoest door de Palisades-brand smeulen langs de Pacific Coast Highway in Malibu.
(Wally Skalij/Los Angeles Times)
Terreur vergt veel van ons, en we kampen nog maar net met de gevolgen ervan. Overlevenden doorzoeken het puin van hun huizen, van smeulende appartementen en bungalows aan Lake Avenue tot luxe panden rond Sunset Boulevard en Pacific Coast Highway.
Degenen onder ons die niet direct werden getroffen, maar wel dichtbij genoeg waren om geëvacueerd te worden, kampen nog steeds met scherpe, dikke lucht en verkoolde brokken puin voor onze deur. En het voelt verkeerd aan dat een deel van de nasleep bedrieglijk mooi is, zoals de delicate witte aswolken die zich als verse sneeuw op de vensterbanken ophopen.
Voor mij zijn de vragen van bezorgde mensen een lichtpuntje geweest in de ‘ongezonde’ luchtkwaliteitswaarschuwingen. Een geboren Angeleno uit Highland Park vertelde me dat ze inspiratie vond in de nationale en mondiale reactie op de branden in LA.
“De wereld kijkt mee en leeft mee. Het is zo moeilijk om iemand het op dit moment ergens over eens te maken, maar deze situatie heeft een groot deel van die verdeeldheid weggenomen. Ik ben echt ontroerd door de reactie.”
Dito. Ik ben dankbaar voor alle check-ins en zorgen. Het maakt mij niet uit hoe oubollig of naïef dat klinkt. Wanneer de wereld om je heen in brand staat, is de simpele handeling van het verbinden van belang.
Zijn we oké? Soort van. Maar we zijn zeker beter af als we weten dat de mensen daar om ons geven. Bedankt.
