Smile 2’s beste horror doet denken aan een legendarische (en angstaanjagende) anime-film

Spoilers voor “Smile 2” volgen.

Noodgedwongen remixt “Smile 2” de originele film van regisseur Parker Finn. “Smile” eindigde met hoofdrolspeler Rose (Sosie Bacon) die bezweek voor haar vloek; de glimlachende demon bezeten en vermoordde haar, en gaf zichzelf door aan Rose’s ex Joel (Kyle Gallner). Na een koude opening waarin het lot van Joel wordt opgelost, springt “Smile 2” naar onze antiheldin van ronde twee: popster Skye Riley (Naomi Scott).

De originele ‘Smile’ ging over de ontrafeling van de geestelijke gezondheid van een therapeut. Door van hoofdrolspeler te wisselen, krijgt ‘Smile 2’ een nieuw thema, maar ook een thema dat zo oud is als de films: de psychische marteling van roem. Het is onmogelijk om naar Skye te kijken en niet aan echte vrouwelijke beroemdheden als Britney Spears te denken, die werden opgegeten en uitgespuugd door roddelmedia en onmogelijke verwachtingen.

Zelfs voordat de glimlachende demon verschijnt, voelt Skye zich ongemakkelijk, alsof ze balanceert op de bovenste lus van een spiraal. Ze is een herstellende verslaafde die ternauwernood een auto-ongeluk heeft overleefd en is door haar toneelmoeder (Rosemarie DeWitt) naar buiten gereden voor een verlossingstour.

De camera en de optredens die ze vastleggen, staan ​​altijd aan voor Skye, zelfs als ze het podium verlaat. Tijdens een signeersessie voor haar fans ziet haar glimlach (heh) er steeds gepijnerder uit bij elke vervelende fan waarmee ze moet praten. Zelfs zonder dat de demon komt opdagen, wordt ze echt bang van een langharige stalker met een vlekkerige huid die zijn ‘liefde’ voor haar belijdt.

Het verhaal en de angsten van ‘Smile 2’ lijken schatplichtig aan de klassieke anime ‘Perfect Blue’, een andere horrorfilm over een uiteenvallende popster. Mijn lof voor “Perfect Blue” is overtreffend, maar ik beloof dat het niet hyperbolisch is. Het is de beste geanimeerde horrorfilm ooit gemaakt en, eerlijk gezegd, een van de meest overweldigende regiedebuuten in de bioscoop. Geen van de latere films van Satoshi-regisseur Kon, hoe geweldig ze ook zijn, heeft mij hetzelfde geraakt.

‘Perfect Blue’-hoofdrolspeler Mima heeft, net als Skye, te maken met een stalker en de realiteit stort om haar heen in. De scène waarin Skye het dichtst bij de hare komt, voelt extreem schaduwrijk aan met de kleuren van ‘Perfect Blue’.

Beschreven alsof Alfred Hitchcock een film voor Disney heeft gemaakt door Roger Corman, begint “Perfect Blue” met Mima als een Japans popidool in de driemeidenband CHAM! De hit ‘Angel of Love’ van de groep is net zo’n oorwurm als Skye’s ‘New Brain’.

Mima is naïef (veel meer dan Skye); ze begeeft zich niet op bekende paden, maar is in plaats daarvan een beginneling met grote ogen, die naar haar managers en bazen luistert uit angst hen teleur te stellen. Dus ondanks dat ze zich op haar gemak voelt in de popmuziek, begeeft ze zich naar meer volwassen ondernemingen, zoals acteren in een tv-serie met misdaadthrillers en naaktmodellen.

Haar grootste fan, “Me-Mania” (Masaaki Ōkura), stelt dit niet op prijs en besluit dat hij haar zal vermoorden om de “echte” Mima, zijn verafgood Madonna, te redden. Het kan goedkoop zijn om een ​​film ‘vooruitziend’ te noemen, maar ‘Perfect Blue’ verdient het. Het laat op angstaanjagende wijze zien hoe het internet het fandom veranderde van bewondering op afstand in obsessieve parasociale relaties. Wanneer we Me-Mania voor het eerst ontmoeten, kijkt hij naar Mima optreden met CHAM! op het podium. Hij strekt zijn hand uit en neemt haar in zich op als een beeldje dat op zijn hand rust, want zelfs als zijn hand er niet is, is dat de enige manier waarop hij Mima ziet.

Skye’s stalker is niet zo meedogenloos, maar de demon laat hem zo lijken. Net als in de eerste film kan het glimlachmonster de perceptie van zijn slachtoffers vervormen, waardoor ze uitgebreide hallucinaties zien. Een van Skye’s eerdere en meest angstaanjagende momenten is wanneer ze in haar appartement is. Ze ziet een spoor van weggegooide kleding, stuk voor stuk, door de donkere slaapkamergang lopen. Dan stapt haar naakte stalker (nauwelijks) glimlachend het licht in. Hij stormt op Skye af, die wegrent, en als ze zich omdraait, is hij weg.

Eén van de films ander Grote decorstukken vinden plaats in Skye’s appartement, wanneer de glimlachdemon zich manifesteert als een menigte. De menigte beweegt synchroon alsof het een beest met meerdere ledematen is, grijpt Skye vast en begint hem uit elkaar te scheuren. De stalker, onzichtbaar maar herkenbaar aan de rode vlekken op zijn huid, strekt zijn arm langs haar keel uit.

Uiteindelijk is Skye degene die haar fans vermoordt. De film eindigt met haar op het podium terwijl de demon de controle overneemt en Skye’s gezicht inslaat met haar microfoon, haar doodt en zijn vloek verspreidt naar een stadion vol mensen. De eerste “Smile” was een bijzonder brutale vermelding in de horrorcanon “het gaat eigenlijk over trauma”; het einde ervan leidde tot de conclusie dat onze wonden nooit volledig genezen en dat het bestrijden van depressie of psychische aandoeningen een verloren strijd is. “Smile 2” draagt ​​dat thema door – de demon schept op “Ik heb de controle” wanneer Skye hem probeert te overwinnen.

Dat leidt tot de laatste wending van de film, dat bijna het hele derde bedrijf weer een hallucinatie was. “Smile 2” leunt te vaak op deze truc en deze wending gaat te ver, waardoor de film na een overwegend stabiele vlucht niet blijft landen. Je vraagt ​​je af wat echt was, niet omdat je onrustig bent, maar omdat je in de war bent. ‘Alles maar een droom’ is vaak het meest gehackte einde dat een verhalenverteller kan gebruiken.

“Perfect Blue” haalt een aantal soortgelijke trucs uit. Sommige scènes zijn zo opgezet dat ze echt zijn, maar blijken scènes-in-scènes te zijn uit Mima’s stervoertuig, ‘Double Bind’. Ongeveer halverwege springt de film (herhaaldelijk) van scènes naar Mima die weer wakker wordt in haar kamer. Maar onder de realiteitsverdraaiing past ‘Perfect Blue’ allemaal bij elkaar. Als je eenmaal weet wat er aan de hand is, wordt het vrij eenvoudig om het opnieuw te volgen. Hoewel de twee films vergelijkbare thema’s en decorstukken delen, worstelt ‘Smile 2′ met het verrassen en tevredenstellen van het publiek op een manier zoals Kon’s film nooit doet.

“Smile 2” speelt in theaters.