Dutje
U kunt een geautoriseerde commissie krijgen door alles uit dit artikel te kopen.
Karen Russell, “Swamplandia!” De beste Salesman -schrijver! En “Lemon Grove’s Vampires” keren terug met een magische nieuwe roman, “Tegengif” (Beschikbaar van Naff tot 8 maart), het verhaal van het Nebraska Dust Bowl-tijdperk van een pre-dine, die de herinneringen redt van de stedelingen die niet willen dragen.
En de boerderijen gaan failliet en de stad heeft een reeks vreselijke moord, er is Overvloedig Deze mensen zijn van dingen die zich niet willen herinneren.
Lees een deel van de bodem.
Luisteren graag? Shrutimdhu is nu beschikbaar voor 30 dagen gratis proeven.
Bewijs
Deposito’s 69818060-1-77
Harp Oletsky’s eerste herinnering
Het heeft het nergens gekozen en je bent er nog steeds. Papa drijft je schouder naar het midden van de Jack Drive. Honderden konijnen kijken door de draden rond je hekpalen. Het lijkt erop te kijken in de spiegel. Ze willen ook niet in dit verhaal zijn. Mannen werken sinds zonsopgang voor dieren in deze pen. De stad heeft zich verzameld om het konijnenprobleem op te lossen, die door het Rangland en het akkerland kauwen, die gouden tarwe eten die je papaja -zin wordt. Erger dan sprinkhanen, zegt Papa. Elke huid brengt een cent. Zoveel rapen zijn zweterige lichamen en een feestelijk gevoel in de lucht, zoals een cent die tussen twee vingers wrijft, zoals bloed is geschokt over de kom als bloed. Een geur die je herinnert aan het huis waar kinderen worden geboren. Papa zal je vangen wanneer je probeert om te draaien en te ontsnappen. De heer O’Maley, de heer Waldoco, de heer Jaleuski, mevrouw Haze zijn in Haze. Je kunt je geen namen meer herinneren. Honderd gezamenlijke armen komen in de pen, die leeft met Jacrabits, een ontsnapping. Nu is er gewoon krankzinnigheid. Het terrorisme van Kudgels, bijl handgrepen en hamer terrorisme, terreur van gevangen zitten. “Papa! Help! Stop!” Het konijn liep op je voeten. “Sit, Harp” Papa is boos. Hij geeft je naam als een schaalwater op je hoofd. Het konijn is boos. De konijnen huilen en sterven, de clubs komen hieronder naar beneden, onderaan. “Als je niet wilt helpen, wees schoon van ons, jongen” “Je bent zes vandaag. De andere manier om de wervelkolom te stoppen, is door in het vliegtuig te schreeuwen.
Je ontmoet de zus van je baby door de fan van haar heldere vinger. Lada zit in de schoot van je moeder. Drie meisjes die je kent, kijken van de buitenkant van het hek. Meisjes mogen op hun gezichten drukken en ield geven. Je had een meisje bij hen. Down, Down, Down Club en Plank. Het zand op je buik en plat. Je schreeuwt met het konijn. Het verlangen naar je verjaardag wordt bereikt aan het einde van dit woord. Het rustige einde komt. Herenwapens rusten tegen hun zij als een hulpmiddel in een schuur. Vrouwen hangen dode jacks om hun lange oren te drogen. Het been van elk verpletterend konijn is vastgesteld. In je gaat het geschreeuw verder. Het gaat verder en gaat verder. Papa heeft je gevonden waar je verborgen ogen achter je hand hebt, je tranen op je gehemelte. “We kunnen de Jacks niet de hele prie overwinnen. Zoon niemand vindt het leuk.” Dit is een leugen. Velen vonden het leuk. Je hebt je ogen gesloten met een dood konijn omdat je niet wilt zien wiens gezichten glimlachen.
“Hier”, zegt Papa. “Men leeft nog steeds van jou
Je vader legt de club in je hand. En daarna ben je altijd bang.
Van Karen Russell’s “The Antidot”. Alfred Alfred, een publicatiegroep, Department of Peganwin Random House LLC, Department of LLC. Opnieuw gedrukt met de toestemming van Naff. Copyright © 2025 door Karen Russell.
Krijg het boek hier:
Lokaal kopen Bookshop.org
Voor meer informatie:
